Werk is nog steeds, ook met 2½ uur per dag, vermoeiend. Ik was er gisteren, heb iets opgezet, iets met structuur gedaan, met twee collega's gesproken, en materiaal verzameld. Het is een basis en ik moet niet zeuren dat het te weinig is.
Ik had 's ochtends moeite met lezen, woorden wilden niet naar binnen. Rustig aan voor het onbreekbare lijntje. Ik voelde me ook zo enorm zwaar. Verdrietig zonder reden. Iets met gemoed. In de trein heen en ook terug las ik het boek van Jeffrey Spalburg over mijn oude wiskundeleraar. Ik kreeg af en toe een brok in mijn keel. Iedereen op school mocht hem graag, ik heb ook twee anekdotes, en Jeffrey beschrijft zijn vader zoals ik goed kan geloven dat hij was. Ik was bijzonder ontroerd toen ik het boek uit had.
Ik sprak met de moeder van Paul over zijn boeken, en met WP over de volgordelijkheid. Vrijdag ga ik inventariseren, sowieso een drukke dag voor mijn doen met rit vanuit Borne, fysio, Blok C, en een wijn met Ida. Daar kan de boekenafspraak nog wel tussen. Zaterdagmiddag heb ik een overleg over een nieuwe bestuursfunctie. Iets met toneel. Ik ga niet meedoen als het een knullig bestuur is dat zich met de inhoud wil bemoeien. Ik wil op afstand, en iets met de boekhoudboeken doen. Eens kijken of cijfers me nu lukken, die kwartaalaangifte moet nog gedaan.
Alweer geen dialogen? Vooruit: 'Ons Inge is net weg', zegt mijn moeder. 'Je bedoelt Loes?' Even denkt mijn moeder na. 'Nee die was hier niet, die is hier al een tijdje niet geweest. Inge heeft hier vannacht geslapen.' Inge is mams eveneens dementerende zus in Arnhem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten