Ik ben erg geschrokken van het verwarde telefoongesprek dat ik gisteren aan het eind van de middag voerde met collega Fred. Ik hoorde mijzelf wartaal uitslaan, onsamenhangend zijn, zelfs ophangen wist ik niet goed te doen. Het liefst had ik zonder nog een woord te uiten de rode knop ingedrukt maar dat mag dan natuurlijk niet. Als ik daarna was verdwenen was ik echt diegene in het bericht ‘een vrouw van middelbare leeftijd heeft in verwarde toestand haar huis verlaten’. Ik moet niet alleen letten op mijzelf tijdens de uren dat ik werk, ik moet vooral letten op mijn herstel. Hoeveel tijd kost het mij om van die hoofdpijn af te komen, om de brainfog te boven te komen en weer helder te denken? Ik heb de indruk dat dit veel beter is dan in november, logisch. Maar ik wil daar bewuster van zijn.
Ik gunde mijzelf gisteren een rustige dag op mijn eigen bureau. Vita Contemplativa enzovoorts. Ik belde met Vera over de mogelijkheid om de uitvaart van Michel daar te houden, met Ilse om te vragen hoe zij had gezorgd voor de bibliotheek van haar man na zijn dood, en met een collega die eigenlijk liever de uitspraak van de Raad van State wilde volgen vanwege de status van zijn vriend. Gewone korte alledaagse gesprekken waarbij ik steeds dacht: doe toch niet zo focking hard je best om sociaal te zijn. Of om als weldenkend mens over te komen. Om dwars door die brainfog heen te beuken.
En dus 's middags, na een frisse wandeling van een uurtje, belde ik met Fred wat ik alert en attent en grappig wilde doen maar waar ik niet aan kon voldoen. Ik hoorde mijzelf wegglippen en kon niets doen om het tegen te houden. Het is niet erg, appt hij vanochtend, we hebben het er vanmiddag over. Ik wil het er niet over hebben. Ik wil met een deken over mijn hoofd in bed liggen.
Omdat het de Internationale dag van de Italiaanse keuken was, ging ik met Ellen eten bij Boccaccio. Ik vraag me nu af hoe onsamenhangend ik ben geweest. Of heb ik toch het meest geluisterd naar haar verhalen over haar moeder?
Vanochtend voel ik me intens verdrietig. Ik weet helemaal niet of het al wel echt beter gaat dan in november. Ik moet ook alle ideeën daarover loslaten, als er al iets is dat ik MOET doen. Het korte telefoongesprek dat ik al voerde maakte me zomaar zo emotioneel dat we snel hebben opgehangen. Ik moet afstappen van het idee dat ik al weer normaal kan werken en denken en bestaan. Ik kan dat helemaal nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten