21 december 2010

Lieve Hema

Sok Hema
Je bent mijn lievelingswinkel. Echt waar, snoeihard.
Leuk design, leuke spullen, fijn ondergoed, goede tampons. En hele belachelijke sokken. Vrouwensokken dan. Met de herensokken is niets mis.
De vrouwensokken van de Hema hebben echter kleurtjes en bloemetjes en streepjes en balletjes. Daarnaast zijn ze tragisch dun en soms van schrikbarend slechte kwaliteit. Ja, dit is een klacht waarbij bijvoeglijke naamwoorden noodzakelijk zijn.

Want de Hema denkt dat wij vrouwen graag in infantiele sokjes rondlopen. Dat wij niets geven om warmte en dat we alleen maar hevig terugverlangen naar onze kindertijd.


Wat denken jullie nu echt?
Dat volwassen vrouwen midden in de winter dunne sokjes willen hebben om in onze pumps te proppen?
Nee hè, dat kan niet hoor!

Of dat wij onopvallend op het schoolplein willen staan te midden van kleine meisjes die graag toverstokjes op hun sokjes hebben?
Nee toch, dat gaat niet hè?
Ik wil helemaal niet weten welke gedachte er achter zit of welke buitenlandse partij op welke zwarte markt gekocht is. Of van welke vrachtwagen deze bagger is gevallen.
Ik wil het niet begrijpen.
Ik wil hele normale warme sokken voor vrouwen in die geweldige winkel van jullie! In hele normale kleuren!
En graag een beetje op tijd want de Hema die ze bij mij om de hoek aan het bouwen zijn is met een paar maanden klaar en dan wil ik ze zo uit het rek kunnen plukken. Gewone, normale, fatsoenlijke vrouwensokken!


21 november 2010

En dan nu: gezond optimisme!

Lieve dames,
Wie van jullie heeft ergens achterin de kast of op zolder een ongebruikte lange winterjas hangen met de volgende eigenschappen:

- zachte stof, velours of fluwelig
- donkergroen, geel en zwart gestreept,
- een zwart bontkraagje (nep natuurlijk!)
- getailleerd en wijd uitlopend
- maat 38

Ik wil hem dolgraag kopen!

Hij zit in mijn hoofd
Dus hij moet bestaan
Ik kan hem alleen nog niet vinden!


Protestachtig

Ik verwachtte een georganiseerd protest. Niet zo'n halfbakken "Oja, misschien moeten we dit vraagteken maar niet doen jongens", en een speech door iemand die koud 2 jaar in Groningen woont en die gezien zijn gehaspel in het spontane opnoemen van culturele instellingen niet weet dat cultuur meer inhoudt dan de podiumkunsten en die ook nog eens niet de tegenwoordigheid van geest heeft om in te spelen op dat "Oja, dat moeten we maar niet doen jongens", en die daarnaast op vakbondswijze de druilerige dag als metafoor neemt en echt waar, het WAS niet eens druilerig!
IMG_0197 In het publiek zag ik veel bekende organisatoren staan, waaronder Ron Glasbeek en Ingeborg Struyk. Zet dat ongelimiteerde hoofd van Luuk Verpaalen bij deze 2 en je krijgt een écht protest waarbij de fakkelvlammen tot de top van de Martinitoren zouden reiken.
En dan is de volgende ochtend op de site van ons eigen Dagblad geen enkele foto, geen enkel verslag te vinden. Wel over Den Haag en Amsterdam en Arnhem en Venlo. Maar niet over Stad.
Alsof de stadsredactie dacht dat dit typisch iets voor de cultuurredactie was en de cultuurredactie geen verslag wilde doen van de eigen ondergang en aanstaande overbodigheid en het naar de Stadsredactie af had geschoven.Maar dat ze dat dan niet van elkaar wisten.
Wanneer gaan we hier iets aan doen?
Wanneer gaan we protesteren tegen onze eigen tekortkomingen?
Wanneer laten we buiten onze programma's om zien hoe ludiek en wereldverrijkend en spannend en raadselachtig en bijzonder en de lijm en de enige echte onderhuidse samenleving we écht zijn?

Nee, ik ben teleurgesteld.

1 oktober 2010

Blij Wijf

De telefoon gaat, ik neem op.
-       Met MB
-       Met bedrijf Z. Spreek ik met CG?
-       Nee, je spreekt met MB, zo nam ik net ook op (streng mens 1)
-       Is CG aanwezig?
-       Nee die is er niet
-       Wanneer kan ik CG wel bereiken?
-       Mag ik vragen waar het over gaat?
-       Over een aanbieding van bedrijf Z
-       Ik woon hier ook en maak ook gebruik van die faciliteiten. Leg het eens aan mij voor
        (streng mens 2)
-       We willen het aanbod doen aan het bedrijf A van CG
-       Bedrijf A is van mij (streng mens 3)
-       Aha, dan moet ik u dus hebben. Heeft u even tijd
-       Dat ligt er aan waar het over gaat
-       Zakelijk aanbod
-       Nee dank je, we hebben net een contract met een ander bedrijf gesloten (blij wijf 1) 

Snotjong


13 september 2010

Naïef

Ik zie heel erg op tegen het nieuwe tv-programma "Bekende Nederlanders pesten schoonouders". Ik weet dat ik niet ga kijken, maar alleen al de wetenschap dat zoiets bestaat bezorgt me kromme tenen.

PleasantvilleHet is erg omdat het uitgaat van leedvermaak. We gaan eens lekker mensen uitlachen die zo stom zijn om hun kinderen te vertrouwen.  Het is ook erg omdat het niet wordt uitgezonden door een platte omroep als SBS of RTL, maar door een zogenaamde 'vrouwenomroep' die zachtaardig doet en romantische programma's uitzendt. Ik voel me dubbel belazerd in mijn eigen vertrouwen.
Misschien ben ik steeds zo naïef en vol vertrouwen geweest dat ik gewoon niet eerder heb willen zien hoe hatelijk onbekenden naar elkaar zijn, en valt het mij nu pas op. Dat kan. Maar dat is niet van belang en ik schrik er heel erg van.

Vorige week ben ik eens echt gaan lezen wat een Rechts Persoon nou vindt van de huidige situatie rondom te formatie. Noem het naïeve nieuwsgierigheid.

En wat ik dan tegenkom op bijvoorbeeld Twitter of op reactiesites van krantenartikelen is vaak haat. Pure, agressieve, niet in te houden haat. Van mensen die vinden dat zij in hun recht staan om dat ongenuanceerd uit te mogen storten over anderen.
Mensen die roepen dat moreel en normen en waarden lang genoeg zijn overschreden door dat stelletje linkse tuig, en die daarbij volledig voorbij gaan aan de norm om andere mensen in hun eigen waarden te laten.
Wat volgens hen met krakers moet gebeuren wil je niet weten. Of met leden van Groen Links. Of eigenlijk met alle links types.

Ik voel me erger dan belazerd maar weet de woorden er niet voor te vinden.


Wat ik misschien nog veel erger vind dan het belachelijk maken van vertrouwen, is de tweespalt in dit land waar ik mij nu bewust van word.
Een aantal weken geleden kreeg ik veel medelijden met Femke Halsema en Sylvia Witteman, omdat zij op Twitter onaardigheden voor de voeten geworpen krijgen. Ik bedacht nog dat het wel zo prettig is om geen Bekende Nederlander te zijn zodat je rustig kunt leven en rondlopen zonder haat-tweets om je oren te krijgen.
Het is volstrekt ongenuanceerd en de boodschap is helder: er is ergens een vrijbief gegeven om te haten.
Ik heb het nooit eerder gezien. En ik wou dat ik niet op zoek was gegaan.


Natuurlijk zijn de mensen die meteen hatelijk aan het typen slaan geen doorsnee van 'rechts', maar ze vertonen een harder beeld dan de 'linkse' mens.
Het artikel van Pieter Hilhorst vanochtend (14 sept.) in de VK over de harde vadermoraal was me dan ook uit het hart gegrepen.

8 juli 2010

Flyers


Bed-and-breakfastEr stond net een jongen voor de deur met een stapel flyers van City Marketing en de vraag of hier nog steeds een Bed & Breakfast was.  
Eh...

Hij kwam na 10 minuten terug met een nieuwe vraag: is dit het huis van CG?
Ik heb maar "ja" gezegd. Principieel en semantisch correct doen hoeft niet per se op de warme donderdagochtend.

Ik kreeg 25 flyers omdat de Huisschilder een relatie van Marketing Groningen is, zei de jongen. Vreemd, als iemand hier in huis een relatie met die marketingclub heeft ben ik dat wel!
Natuurlijk wou ik de stapel flyers niet, maar ik had wel respect voor die jongen die toch weer is gaan uitzoeken waarom hij een lijst met niet-bestaande B&B's mee had gekregen, en vervolgens zijn ronde opnieuw is gaan maken.

Er liggen nu 5 flyers in huis. Die mag C morgen uitdelen op zijn laatste werkoverleg heb ik zo bedacht. Eerlijk is eerlijk.

7 juli 2010

Vervolg Paspoort-affaire

HBSEen nieuw en meteen modern paspoort met vingerafdrukken krijgen is niet zo erg en de stempel uit New York nooit meer terug zien, ach daar valt ook mee te leven.
De nieuwe pasfoto die gemaakt moet worden, omdat er nieuwe pasfoto-regels zijn, is wel heel erg.
De laatste jaren heeft mijn hoofd duidelijk aangegeven niet gediend te zijn van zo'n foto.
Ik mag niet lachen en ik moet recht naar voren kijken. Kortom: ik heb een klein oog en een groot oog, en een vreselijk scheve mond die ik normaal gesproken charmant weet weg te lachen. Maar dat mag dus niet meer en ik ben niet alleen zichtbaar stukken ouder geworden, maar in één moeite door ook massa's lelijker.Ik heb gemopperd op de fotodame die geen krimp gaf, en besloot vervolgens genoegen te nemen met dat rotding omdat ik het zelf toch nooit meer zou zien. Ik ben immers geen campinghouder of douanier!

Omdat ik via internet een afspraak had gemaakt was ik vrij snel aan de beurt.
Ik liet vingerafdrukken nemen in een scan en zette fier mijn handtekening met de uitloper lekker buiten de randjes. Hindert niks, concludeerde de baliemedewerkster, die het ook al helemaal geen punt vond dat mijn paspoort verlopen was. Op dat laatste zei ze zelfs verontschuldigend dat ze mijn pas wel moest innemen.
"Snel en pijnloos", riep ik toen ik had betaald en wegliep.

Een paar uur daarna kreeg ik, al heerlijk wijn slempend in de tuin, een telefoontje. Of ik zo vriendelijk wilde zijn terug te komen want het ging niet goed met de handtekening.
Ik stelde nog voor dat ze het zou wegtippexen maar kreeg daar een onduidelijk antwoord op en ach, ik ben de beroerdste niet.
Vanochtend ben ik weer langsgegaan. De mensen wiens naam ik had doorgekregen om me bij te melden wisten van niets, maar men putte zich uit in verontschuldigingen, zocht het uit en propte mij zonder nummertje meteen ergens tussen. 
Heel lief en heel meewerkend.

Toen heb ik als troost een dikke omnibus van Joop ter Heul besteld bij de boekhandel. Een heruitgave waarin zoonlief de door Cissy verwijderde rook- en jazz scènes er weer lekker in heeft gestopt. Met veel dank aan Catharina!

6 juli 2010

Paspoort affaire



Vanmiddag heb ik een afspraak om mijn paspoort te laten vernieuwen.
De houdbaarheidsdatum is al een week verstreken en ik ben erg benieuwd hoe moeilijk ze daar over gaan doen.
Hoogstwaarschijnlijk zal het de baliemedewerker worst zijn, en ben ik nu alleen maar dat hele brave meisje aan het spelen dat bang wordt als de regeltjes overschreden dreigen te raken.
Zou ik een autoriteitsprobleem hebben?

Ik ben opgevoed met erg veel respect voor gezagsdragers.
Als meneer pastoor domme dingen zei hield ik mijn mond, want zo iemand kun je toch niet publiekelijk wijzen op zijn tekortkomingen? Te gênant.
Hm, misschien ben ik niet zozeer autoriteitsgevoelig als gevoelig voor gezichtsverlies van anderen wat ik, als het even kan, zal proberen te voorkomen.
Afgelopen zaterdag werd door de NOS een dag-dag-compilatiefilmpje uitgezonden over Maradona waarbij op de achtergrond “Hij was maar een clown” van Ben Cramer werd gespeeld. Dat heb ik afgezet. Tenenkrommend beschamend vond ik dat. En pijnlijk, als vingernagels over een schoolbord.

Ik weet wel dat gezagsdragers gewoon mensen zijn (al zette de pastoor daar natuurlijk vraagtekens bij) en dat zij helaas maar al te vaak van hun sokkel af flikkeren. Maar ik wil dat gewoon niet.
Ik wil zo graag dat zij doen zoals ik hoop dat zij het doen.
Dat hun gedrag echt onbesproken is, dat ze goed zijn voor de medemens en dat ze hun verantwoordelijkheden ook echt nemen.
Dat het nergens voor nodig is om in de gaten te houden of ze stelen van gemeenschapsgeld of er een minnaar of 3 op na houden.
Ik zou ze daar graag voor willen behoeden.
En als dat niet tot de mogelijkheden behoort zal ik, zucht, over een jaar of 10 zelf maar eens ergens burgemeester gaan worden.

Maar wat de paspoortvernieuwers betreft: Ik hoop absoluut dat hij/zij mij vanmiddag streng over het halve brilletje aankijkt en vermanend toespreekt dat ik te laat ben, maar dat zij héél toevallig voor mij een uitzondering kunnen maken.
Dan gaat alles zoals het hoort en is mijn ideale wereldbeeld weer een stukje dichterbij gekomen.

7 april 2010

Valse Kunst

Vals_museum_2
We zijn op tweede Paasdag naar het Museum voor Valse kunst in Vledder geweest.
Een ongelooflijke bende. Niet wat je bedenkt bij de benaming museum, maar wat een fenomeen!
Stel je de zolder van je rommelige oma of buurvrouw voor, en dat verdeeld over 6 ruimtes.
Overal in het gebouw hingen kopieën van meesterwerken, soms tenenkrommend slecht gedaan. En wat ik helemaal lachen vond: bij een paar valse Picasso's en Dali's had de eigenaresse twee cartoons gehangen van gezichtsbedrog. Een muis / man en het jonge meisje / de heks.
Waarom die daar hingen? Omdat ook Dali gebruik maakte van gezichtsbedrog.

De rondleidingen zijn alleen al de moeite waard door het verhaal over Han van Meegeren, waar er ook een paar van hangen. Echten, dat dan weer wel.

Het museum is ooit opgericht omdat de eigenaren een valse Matisse bleken te hebben gekocht. Hoe maak je van de nood een deugd, zeg maar.
Het is, misschien juist door die kneuterigheid, wel een fenomeen.
Maar wel een vals museum.

27 maart 2010

What's in a Name

Ik heb een Oom Albert 'om de hoek' bij wie we bijna dagelijks onze boodschappen doen, en een mevrouw Bosch die onze afwas doet in ruil voor een gekleurd chemisch blokje.

Ik heb een Privilege dat eens in de week komt om te waaien en wapperen met onze stofdoeken.
Mijn Grijs Duifje staat al maanden stil te staan op straat. Ik rijd nooit meer in haar en eigenlijk moet ze naar de s-l-o-o-p maar dat vind ik nog zo sneu. Ik gebruik het Citroentje van manlief wel en groet mijn Duifje vriendelijk en geruststellend als ik haar voorbij fiets of loop. Het Citroentje krijgt altijd schouderklopjes op het dashboard als we in Italië weer eens een hoge berg hebben gehaald. Hij houdt het nog dapper vol.


Waar ik me tegenwoordig wel wat zorgen om maak is meneer AEG. Hij is namelijk al aardig op leeftijd. We denken dat hij nu zo'n 16 jaar is, maar aangezien hij van vriend naar vriend naar vriendin naar vriend is verhuisd en iedereen onderweg de tel is kwijtgeraakt kunnen we alleen maar een schatting maken. Volgens Zwager zit er een schroefje los aan meneer AEG maar dat nieuws horen wij liever niet.
Zolang hij nog fris en schoon goed levert en vriendelijk terugbromt als ik hem trakteer op mijn verhalen blijft hij lekker bij ons wonen. Soms denk ik dat hij instort als ik hem niets meer vertel of hem geen belangrijke zaken meer vraag als "Waar heb je die ene sok gelaten?" en "Heb je die sleutelbos weer van je af laten trillen?".


Hoe langer iets of iemand bij me woont, hoe meer hij of zij onvervangbaar lijkt te zijn. Maar ik weet dat dat niet zo is.
Jaren geleden had ik Annabel, mijn mooie heel vreemd-blauw geschilderde oma- fiets. Ze gaf het op nadat ik haar moest offeren om zelf niet onder een bus te komen, en ondanks dat grootse gebaar van haar kant heb ik heel lang niet aan haar gedacht.
Tot afgelopen week.
Ik hoorde hoe mijn huidige fiets schreeuwde om een naam. Ik had er geen, en hoewel er het een en ander aan typeringen door mijn hoofd schoot ben ik ze nu al weer vergeten. Maar ik weet zeker dat er eentje komt want ik raak gehecht aan dat grappige fietsje dat zo dapper alle vorst en sneeuw en regen trotseert. Nog even wachten, ik laat het wel weten.


Dan zal ik ook vertellen over een bijzonder servies dat ik heb en dat van mij de naam "Het Servies van de dode Vader van Jenny N." heeft gekregen en waar niemand van wil eten. Heel gek is dat.

11 februari 2010

Bloemen


Er bestaan verschillende ideeën over wat bloemen met je kunnen doen.
Volgens Feng Shui zijn bloemen bijna altijd goed, behalve in de slaapkamer, en mogen het geen verdorde exemplaren zijn!Ik vind ze altijd goed, ook met groene takken ertussen.
Hoe ze gewaardeerd worden is weer een ander verhaal.

Vorige week werkte ik ‘s avonds in een gebouw waar een geweldige zangeres na afloop een staande ovatie en een bosje bloemen kreeg voor haar prestatie. Er was een tweede bosje bloemen voor de dirigent. 
Mijn rol is ervoor zorgen dat iemand die bloemen ook daadwerkelijk geeft.
De dirigent van vorige week liet zijn bloemen op zijn kleedkamer achter.
Daar ben ik niet geheel ontevreden over, want ik kreeg ze die avond door collega’s met een buiging overhandigd voordat ik het gebouw verliet. En ik vind bloemen altijd goed.


Mijn weg naar huis kende die avond een omweg. Eerst wilde ik zien wat de eerstejaars van Minerva die week hadden klaargespeeld in Simplon. Daar wilde iemand direct-subiet-meteen het groen uit het boeket trekken. Waarom dat nou weer? Omdat groen niet kunstzinnig is?

En toen ben ik toch langs de afgebrande panden in de Ebbingestraat gefietst.
Ik kwam langs het hek dat op de stoep voor de dramapanden gezet was en zag in het duister dat er bloemen in gestoken waren.

Ik vond het raar. Alsof wij nuchtere noorderlingen erbij willen horen, bij die mensen die voor internationale tv-zenders hun rouw tot uiting brengen met uiterlijk vertoon.
Ik klemde mijn bloemen vast, en legde ze fermer op het stuur.
Ze doen het prachtig in mijn woonkamer.