Ik ging met George theedrinken in de brasserie op de hoek, hij was later omdat hij zijn gehoorapparaat was vergeten en terug naar huis moest. Zijn leeftijd (73) is de laatste maanden ineens een probleem geworden door lichamelijke ongemakken, en dat terwijl hij nog geen twee jaar geleden zonder een centje pijn de Kilimanjaro op liep. Hij leefde ook mee met mijn hersenschuddingen en behoefte aan weinig prikkels. 'Vervelend voor je', zei hij, 'want jij bent altijd zo energiek', en weer dacht ik: dat is helemaal niet waar. Misschien had ik jaren geleden veel energie, dook ik toen onvermoeibaar van het een in het ander, maar sinds mijn oog merk ik dat ik het allemaal wel best vind. Ik heb nog lang gedacht dat ik veerkrachtig was, bijvoorbeeld, maar dat ook dat is helemaal weg. Met Esther van Mamacash heb ik hele gesprekken gevoerd over de negatieve invloed van de overgang op je energieniveau en concentratievermogen, en nu denk ik: Zijn die hersenschuddingen niet gewoon een manier van mijn lichaam om te zeggen: Lekkere troel, laat die boel toch eindelijk eens de boel, doe jezelf een plezier en ga een paar tandjes rustiger door het leven?
Confrontaties met jezelf, rouw over dat we dingen niet meer als vanzelfsprekend kunnen, en natuurlijk de ontdekking dat mensen uit onze omgeving wegvallen. George had in het afgelopen jaar drie keer gesproken op een uitvaart. Ik ga dat binnenkort voor het eerst doen. Hoe je dat doet, daar hadden we het ook over. Hij hanteert een driestapsopbouw: waar kent hij de persoon van, hoe zag hij de persoon en geef de aanwezigen iets mee, een gedachte. Ik zag meteen voor me hoe ik over Michel ga vertellen. Confrontaties en nieuwe realisaties, en toch was het een heel leuk gesprek. Niet te lang hè, na een uur was ik bekaf.
Rock en ik togen meteen daarna naar de expositie in Block C, waar we doorliepen naar boven achterin, de plek waar de performance zou plaatsvinden. Het was ongelooflijk druk, zo erg zelfs dat ik al na tien minuten en maar hele korte gesprekjes met mensen terug op het overloopje ging staan. Even erbuiten zijn.. Ik werd knettergek van de herrie, en misschien ook wel van de leuke mensen om mee te praten. Moet praten moet gesprekken leiden moet leuk doen. Moet tegen iedereen die ik zie iets leuks zeggen. Wat is dat toch voor onzin, ik kan toch ook gewoon glimlachen en alleen Hoi zeggen en afwachten of iemand anders begint. Loes kwam de trap op toen de praatjes al waren begonnen, die kan niet op tijd komen maar dat is een ander verhaal. Kom, zei ik, we gaan iets drinken bij Wadapartja op de hoek. Ze maakte geen enkel bezwaar, we dronken thee en Rock voegde zich al heel snel bij ons. Het was een hele goede opening en performance, zei hij, maar daarna wilde hij ook alleen maar weg, weg, weg van al die mensen.
Ik moet niets, en die wetenschap geeft me rust. Ook de werkgesprekken donderdag sloegen ik weet niet hoeveel gewichten van mijn schouders af. Als freelancer wil ik leveren en presteren, de hele tijd, want daar word ik voor betaald. Nu moet ik leren dat werk soms ook gewoon niet meer is dan aanwezig zijn en luisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten