19 oktober 2012

All about a Chaise Longue



Omdat ik gruwelijk ziek was beperkte ik het interactief lezen tot een minimum. Alleen ouderwetse media toegestaan en geen sociaal gedoe er omheen. Rust aan de kop en concentreren op één enkel ding.
Ik koos een filmtitel, las het complete filmscript van een pagina of 140 en keek daarna de film met hier en daar een dutje tussendoor.

Op dag 1 las en keek ik Grand Hotel uit 1932 met Greta Garbo en Joan Crawford, en op dag 2 was het All About Eve uit 1950 met Bette Davis die daarin overigens prachtig en geweldig bleek te zijn. Daar kon die drammerige Zweedse nog heel wat van leren met haar groteske, klagerige houding. “O, hoor mij eens een zwoele donkere stem hebben. En o, zie mij gracieus neder zijgen op de chaise longue.”
Zo heftig in die buien en gedragswisselingen, echt ongelooflijke aanstellerij vind ik het, wat natuurlijk zo veel mogelijk vermeden moet worden. Tenzij het om mij gaat.
Zo blijk ik heel heftig ziek te kunnen zijn, niet gematigd.
Persoonlijk vind ik dat wel fijn. Kats klaar ben je dan. Want dat verbijten en stil doorsukkelen en niemand tot last zijn, daar ben ik niet zo van.
Laat mij maar jammerend door nachtelijke koortsaanvallen heen worstelen. Heerlijk.
Maar dat hoeft dan weer niet verfilmd te worden.

De film die ik op dag 3 ga lezen en zien is An Affair to Remember. Ik geloof uit 1957 en ik heb geen idee meer met welke actrice. Ik hou meer van films waarin actrices een goede rol hebben dan van films die rond acteurs gemaakt zijn. In Grand Hotel was het bijvoorbeeld Joan Crawford die ik mooi en geweldig vond waar John Barrymore geloof ik de ster behoorde te zijn. Maar die man, ach ja, drank en drugs, enfin ik zeg het maar gewoon: aanstellerij.

Ik lees en zie An Affair omdat ik nog steeds binnen zit wegens griep en ik dus niet naar 2 aantrekkelijke Externe Afspraken kan die in mijn agenda staan.
Die in de middag leek me echt geweldig. Politiek op mooi niveau. Maar mijn hoofd had ze nog niet allemaal op een rijtje en een gesprek met inhoud trok ik echt nog niet.
In die sportafspraak van de avond had ik ook al zo'n zin. Trainen bij de loopgroep als een reünie van de 4 mijl en een vooruitblik naar de Plantsoenloop. Maar fysiek zijg ik alleen nog maar neder op de bank.

An Affair to Remember is met Deborah Kerr, zie ik net. Eens even kijken of zij de moeite van het onthouden waard is.
En ja, “Externe Afspraken” is aanstellerij voor een werkzoekende. Maar wel mooi.


I wouldn't worry too much about your heart. You can always put that award where your heart ought to be.


4 oktober 2012

Leren hardlopen is best apart


Ik loop nu al 6 weken hard volgens het schema van Gerard Nijboer zodat ik op 14 oktober klaar ben voor de 4 mijl.
En gisteren, voor de allereerste keer in die 6 weken voelde het lopen eindelijk anders dan anders!
Het gemak waarmee ik liep was ongekend. Ik concentreerde me nergens op, het ging als vanzelf: de cadans en mijn ademhaling die 1 op 2 gelijk liep met mijn passen.
Ik begon er natuurlijk wel even aan om “hoe lang moet ik nog en 5 minuten inlopen plus 6 minuten hard plus 2 langzaam plus 6 minuten dan ben ik dus over 4 minuten bij het kerkhof, of moet ik Begraafplaats zeggen? Klinkt mooier, is ook prachtig. Herfst is prachtig. Rode blaadjes, nat wegdek, herfst is romantisch, altijd” en dwaalde dus volledig af.
Ik wist niet dat het zo fijn kon zijn!
Ik vloog en ik wilde altijd wel rennen. Wat een verrukkelijk spul, die endorfine!

Dat ik mijn hoofd niet kon houden bij berekeningen maken en route vastleggen en het in mijn hoofd in kaart brengen van het schema, oftewel: dat ik mijn controle gefreak zomaar losliet, maakte me blij.
Ik probeerde me dit in te prenten, het moment vast te houden. Want deze overgave wil ik altijd wel voelen als ik loop!

Toen ik vlak voor het kerkhof van het loopgrind de weg opstapte om een hondenuitlaatster het pad te gunnen tussen container en berm, merkte ik dat er weer iets was veranderd. Het was op 17 minuten precies dat mijn lichaam aangaf niet meer te willen.
Er hingen geen romantisch-rode bladeren meer voor het kerkhof, altijd al een mijlpaal op mijn weg, ik zag alleen nog maar plassen en grassen in het grind en grind en grind. Mijn benen werden zwaarder dan ik ooit had gevoeld, mijn longen kreeg ik niet meer vol, mijn lichaam voelde niet meer van mij en ik raakte in paniek.
Ik realiseerde mij dat ik het helemaal niet ga redden, die 4 mijl!
Het gaat mij niet lukken en dat moet ik nu maar eens onder ogen zien.
Het was eigenlijk heel helder.
Ik was veel te optimistisch geweest, had met de trainingen veel te veel gegeven.
Ik liep langs het kerkhof geen 6 maar slechts 5 ½ minuut, ik week af van het schema.

Ongelooflijk! Hoe was het mogelijk dat ik niet eens een paar keer 6 hard - 2 zacht kon lopen waar ik vorige week nog 25 minuten achter elkaar liep?
Zo snel als de man met de hamer net had toegeslagen zo zoetjes sloop een nieuwe gedachte binnen: zou dit ook zo bagger zijn gegaan als ik die avond ervoor niet 2 cafés plus een restaurant had bezocht? En daarna nog 1 café want Willem was jarig en we kwamen er met een heel klein omweggetje toch langs?
Ik vind leren hardlopen vooral heel confronterend.