Vanmiddag heb ik een afspraak om mijn paspoort te laten
vernieuwen.
De houdbaarheidsdatum is al een week verstreken en ik ben
erg benieuwd hoe moeilijk ze daar over gaan doen.
Hoogstwaarschijnlijk zal het de baliemedewerker worst zijn,
en ben ik nu alleen maar dat hele brave meisje aan het spelen dat bang wordt
als de regeltjes overschreden dreigen te raken.
Zou ik een autoriteitsprobleem hebben?
Ik ben opgevoed met erg veel respect voor gezagsdragers.
Als meneer pastoor domme dingen zei hield ik mijn mond, want
zo iemand kun je toch niet publiekelijk wijzen op zijn tekortkomingen?
Te gênant.
Hm, misschien ben ik niet zozeer autoriteitsgevoelig als
gevoelig voor gezichtsverlies van anderen wat ik, als het even kan, zal
proberen te voorkomen.
Afgelopen zaterdag werd door de NOS een
dag-dag-compilatiefilmpje uitgezonden over Maradona waarbij op de achtergrond
“Hij was maar een clown” van Ben Cramer werd gespeeld. Dat heb ik afgezet.
Tenenkrommend beschamend vond ik dat. En pijnlijk, als vingernagels over een
schoolbord.
Ik weet wel dat gezagsdragers gewoon mensen zijn (al zette
de pastoor daar natuurlijk vraagtekens bij) en dat zij helaas maar al te vaak
van hun sokkel af flikkeren. Maar ik wil dat gewoon niet.
Ik wil zo graag dat zij doen zoals ik hoop dat zij het doen.
Dat hun gedrag echt onbesproken is, dat ze goed zijn voor de
medemens en dat ze hun verantwoordelijkheden ook echt nemen.
Dat het nergens voor nodig is om in de gaten te houden of ze
stelen van gemeenschapsgeld of er een minnaar of 3 op na houden.
Ik zou ze daar graag voor willen behoeden.
En als dat niet
tot de mogelijkheden behoort zal ik, zucht, over een jaar of 10 zelf maar eens
ergens burgemeester gaan worden.
Maar wat de paspoortvernieuwers betreft: Ik hoop
absoluut dat hij/zij mij vanmiddag streng over het halve brilletje aankijkt en
vermanend toespreekt dat ik te laat ben, maar dat zij héél toevallig voor mij
een uitzondering kunnen maken.
Dan gaat alles zoals het hoort en is mijn ideale wereldbeeld
weer een stukje dichterbij gekomen.