9 april 2016

In de trollen valkuil

Het wekelijkse boek uit Engeland viel op de mat en omdat ik was vergeten wat ik nu weer had besteld voelde het uitpakken als een kadootje.
Het dikke vuilniszakkenplastic onthulde Captain Corelli's Mandolin. Was ook zo: getriggerd door de goede recensies van zijn opvolger had ik deel één aangeschaft voor £ 0,01. 
Na de opwinding kwam de teleurstelling.
De omslag was zo gehavend dat ik er niet eens in durfde te bladeren om het welkom te heten. Het  eerste uur liet ik het op tafel liggen en deed alsof ik het niet had ontvangen.
Daarna wou ik dat ik het niet had geopend. 
Op iedere bladzijde waren zinnen met pen onderstreept en stonden opmerkingen in de kantlijn geschreven. Dit boek wou ik niet in huis hebben en in ieder geval nooit meer openen.

Ooit kreeg ik van een psychotische buurman een beeldje van een hertje, als goedmakertje voor zijn nachtelijke schreeuwsessies met satanische rock. Ik moest dat beeldje niet. Ik kon er niet eens naar kijken, zó droeg het de buurman in zich die op deze manier ook zelf in mijn huis aanwezig was. Ik heb het teruggegeven zodra ik een beleefde manier vond om dat te doen.
Deze mandoline van Captain Corelli voelde precies zo.

Ik klapte het snel dicht en was blij dat het slechts om één Britse cent ging.

De volgende dag checkte ik de bevestigingsmail van Amazon. "Used - Very Good" had ik gekocht.
Een beetje pissig want ik-sta-in-mijn-recht plaatste ik er foto's van op Twitter, lekker shamen, waarop Amazon meteen vroeg of ik de leverancier al had gemaild.
Nee, ik had ze alleen getagd. 
Subtiel, Amazon! Ik schaamde me dat ik in de sociale valkuil was getrapt en mailde de club die zich op hun beurt de ogen uit hun kop schaamde na het zien van de foto's.
Ze vonden een nieuw exemplaar van Captain Corelli en zegden toe dat meteen op te sturen. Of ik alsjeblieft wilde wachten met het geven van feedback op Amazon omdat zelfs een 'neutrale' waardering al funest voor ze was.
Dat is best, antwoordde ik, ik wacht wel af.
Wat ik niet zei was dat ik de foto's op twitter liet staan.
Want ik lieg niet, ik kreeg een waardeloos exemplaar.
Aan de andere kant kostte het maar een paar cent, kreeg ik excuses en ook de belofte van een nieuw boek. Dan heb ik toch gekregen wat ik fatsoenlijkerwijs mag verwachten?

Vandaag besluit ik dat ik een aardig persoon ben. Ik schaam me dat ik heb geshamed alleen omdat het kon en ga de trol begraven. Woensdag ligt Captain Corelli in een doos aan straat waar de oudpapierdienst hem oppakt om te vermalen. Met de vermaledijde pennenstreken en de trol erbij.




1 april 2016

Urban Trail Groningen

Negen mannen zaten om de tafel, plus ik. 'Heren,' sprak de Grote Urban Trail Leider ons toe en klikte de presentatie naar het volgend stuk parcours met hindernissen. We krijgen hekken, linten en een groep vrijwilligers. Op te pikken op zondagochtend 06.00 uur, samen met een kop koffie en een broodje.
We keken naar een filmpje over de Urban Trail in Antwerpen en meteen steeg de adrenaline aan de tafel in Groningen. Blij werden ze van de startmethodes in waves die de massa verspreidt. Trots waren ze op onze stad waarvan monumentale panden en hofjes tweeduizend hardlopers toelaten. En verrukt huiverden we over de negentien graden die het zondag gaat worden.
We bestudeerden de autoluwte op sommige plekken en de verplichte stoeproute op anderen. We zagen dat het goed was en namen een Organisatie jas mee.