Ingang

Mijn hart bonst nog na. Ik zat in de keuken een boterham te eten en door de krant te bladeren toen de poort piepte en Sita de tuin in kwam. Wat een onverwachts genoegen! Maar hoe wist zij dat ik thuis was?

‘Ja,’ riep ze terwijl ze de achterdeur opende en de bijkeuken binnenstapte, ‘Ze is thuis! Wat fijn!’
Ik trok mijn malende gedachten-op-de-achtergrond uit het visiestuk dat ik aan het schrijven was, en voelde hoe krachtig de zuigende kracht van malende gedachten is, waardoor de woorden en zinnen van Sita maar niet binnen konden komen. Ze schampten langs conclusies, bonkten tegen doelstellingen, tot ze dankzij haar blijheid uiteindelijk een ingang vonden.

Ze had zichzelf buitengesloten toen ze iets uit haar auto wilde halen, en kwam bij mij haar reservesleutel ophalen.

O wat erg, dacht ik. Die heb ik helemaal niet. Hoe komt ze daar nu bij?
Maar Sita wist het zeker. Twee sleutels aan een ring, en de een zag er zus uit en de ander zo. En ik bewaar ze daar en daar. En verdomd, tussen andere onbekende sleutels lag een stel dat eruit zag zoals zij beschreef. Een beetje daas gaf ik ze aan haar, en onder opgelucht gebabbel vertrok ze weer door de achterdeur, trok de poort rustig achter zich dicht en verdween in het gangetje. Ik liep naar de voordeur om de deur van de meterkast te sluiten en zag haar langslopen, op weg naar haar auto. Ze had ook de voordeur uit kunnen gaan, dacht ik nog. En toen reed ze alweer in het kleine blauwe koekblikje voor mijn huis langs, op weg naar fatsoenlijke kleren die ze aan wou doen voor de fysiotherapeut.

Ik ben volkomen van mijn à propos. Eerst het besluit om een schrijfwerkdag te hebben waarmee ik contacten vermijd, en de vreemde ervaring om thuis te werken omdat de Energiewacht vanmiddag komt, dan de verrassing dat er zomaar op een werkdag een vriendin achter mijn huis verschijnt, met een heel verhaal dat ik niet volg, en de aanname dat ik sleutels van haar heb, echt niet, echt wel!

Dus nu zit ik met bonzend hart na te denken over hoe mijn verstand er met me vandoor gaat, en wat ik kan verwachten over twintig jaar als ik 75 ben.
Ik rammel dit takketakketak op mijn laptop en als ik zo de laatste punt heb gezet ga ik weer over tot de orde van de dag en commandeer ik mijn verwarde wezen om terug te keren naar malende gedachten over een serieus stuk. En zo gaan de dagen in vreugde voorbij.

Catharina en de Ukulele

Hij is rood, en ik schijn hem te hebben gekocht toen we zaterdagavond aan de keukentafel genoten van de Uit de Buurt Box, met een extra flesje wijn. Ik had me gelukkig wel zo goed voorbereid dat ik hem blind kon kopen, bleek toen ik de volgende ochtend een mailtje van de lokale muziekwinkel las, en ik precies die ene rode, goedkope sopraan in mijn winkelwagen had gelegd.

Ik verveel me deze lockdown voor geen meter. Ik volgde een zorgtraining, ik schreef een raar essay voor de Jan Hanlo Prijs, ik zocht mee naar een nieuwe bestuurssecretaris, ik heb kaarten gekocht voor het online IFFR en ik schafte me dus een ukulele aan. Gisteravond kwam die, een mini-instrument in een gigadoos met fijn veel kapot te prikken plastic.

Tegen het stemmen zag ik nog het meeste op. Hoe doe je dat zonder absoluut gehoor? Maar je download natuurlijk een app. En voor de rest struin je YouTube af op ukulele-lessen. Massa's zijn er, en ik weet nu al van wie ik wat wil leren. Er is een Nederlands stel dat het leuk en snel doet, alleen is de basis die zij leggen wel heel erg simplistisch. Wat zij het 'ringvingerakkoord' noemen is een C, en ik zeg ook liever A mineur tegen wat volgens hen het 'middelvingerakkoord' is. Gelukkig vond ik een Amerikaanse vrouw in het roze, die me gisteravond laat nog liet zien hoe ik mijn ('mijn') ukulele écht vast moet houden zonder dat 'ie wegglijdt of raar kantelt.

Waarom kocht ik dat ding eigenlijk? Behalve dan vanwege die fles wijn. 

Omdat Catharina van Digitolle Grieze zei dat ik dat moest doen zodat we een bandje konden beginnen. En als ik íets altijd al wilde hebben dan is dat een bandje met Catharina. Het gaat wat ver terug, maar bij het eerste Noord Nederlands LiedjesFestival dat ik organiseerde, en waar iedereen aanwezig was die ik later in het theater trof (De Dames Slier, Vrouw Holland, presentatoren Arno en Ruben, och woeste verleden tijden), stond ook een heel bijzondere man op het podium die zich Kalebas noemde. Hij had een ongenaakbaar achtergrondkoortje met Catharina en volgens mij Haar Beste Vriendin. En terwijl ik met de rest van de deelnemers jarenlang de kroeg indook bleef zij mysterieus, en verdween in de enge onbekende ongenaakbare wereld van de Punk. Tot ze natuurlijk een lieve Taart voor in de Club werd.

En nu zei ze tegen mij: koop ook een ukulele, dan beginnen we een bandje!

Ik kan het ding al vasthouden, stemmen, en drie akkoord spelen. Ik kan calypso strummen (jaja), de buren wakker houden en ik kan Het Ding prachtig in de hoes leggen. Joanne Harris bespeelt er een, Katinka Polderman ook, je kunt alle liedjes van Joni Mitchell op de ukulele spelen en mijn eigenste moeder ziet me wel staan op straat naast een open koffer. Stiekem is mijn ultieme doel natuurlijk om in een heus bandje La Vie en Rose van How I Met Your Mother te spelen. 

Morning Pages

Het is drie graden en het worden er vier, en vanavond is er kans op sneeuw. Het is net niet meer pikkedonker, tegen de donkere hemel, lucht bedoel ik, kan ik de daken zien van de huizen achter ons. Eigenlijk schrijf ik in dit schrift alleen maar aan elkaar omdat Cameron wil dat ik 'shorthand' gebruik, en ik wil hier graag één Nederlands woord voor want aanelkaarschrijven, schrijf je niet aanelkaar. Van jou naar mij en weer terug, en de woorden aaneen geplakt. Aan één is niet terug, ik schrijf alleen aan jou, en dit begin van de dag komt omdat ik een essay van Zadie Smith aan het lezen ben over David Foster Wallace en dat moet ik niet doen om zes uur 's ochtends. Misschien is het sowieso beter als ik dat niet doe. Ik hoor dat het waait, tussen het gerommel van de koelkast, het geraas van de waterkoker en het gemompel van de ketel door.

Vandaag begin ik aan een online training om vrijwilliger in de ouderenzorg te worden, en ben ik jaloers op de datumstempel die de morningpages-schrijfster van het plaatje gebruikt.