27 september 2015

Mabon

Afgelopen woensdag werden we ziek en het was niks aan.
Ik hing beneden, hij hing boven, en de dagen zoefden in onmacht voorbij. 
Ik las wat en viel in slaap, keek Miss Fisher en Hustle, en viel halverwege in slaap. Ik dacht 's ochtends stiekem aan hardlopen en voelde hoe mijn benen uit protest in slaap vielen. Nee, er was niks aan.
Soms kwam de Huisschilder tussen het slapen door even beneden en vertelde dan iets over onze auto wat ik niet begreep omdat ik de woorden niet kon vasthouden. Maar dat zei ik niet natuurlijk. Ik stelde belangstellende vragen op de plekken waar de stiltes vielen, in de trant van "Echt?" en "Wisten we dat al?" en kreeg geloof ik ook nog wel antwoord. Gelukkig putte dat de Huisschilder zo uit dat hij weer naar boven sjokte. Ik heb hem nog nooit zo lang zo ziek meegemaakt.
Vrijdagmiddag kreeg ik heel fijn heel leuk bezoek dat taarten meebracht. We kregen het over tia's en Asperger, en echtelijke ruzies en over dames die niet konden komen omdat ze ziek en verkouden waren en andere ellende. Ik steeg er spontaan van boven mijn griep uit. Na twee koffie en twee wijn en twee parmantige blosjes zakte ik pas in.
Maar ik heb hier dus mooi een slinkse oppepper gevonden.
Vanavond moeten we uit eten wegens een afspraak met de Albert Heijn actie. Ik begin denk ik met twee wijn, gevolgd door twee blosjes en twee koffie. Variatie is goed voor de mens.

En zo ben ik oprecht dankbaar voor wat ik deze week heb geoogst.