29 november 2017

De Storm

Om geen echte reden moest ik vanochtend denken aan de storm van 1972 toen ik in Twente op de kleuterschool zat. 
Googel bevestigde dat het een serieuze storm betrof en dat het jaartal klopte, wat fijn is want mijn moeder prijst me altijd wel om mijn geheugen maar dat doet ze toch vooral omdat haar eigen geheugen zo onbetrouwbaar is.

Over die storm herinner ik me dat we er ‘s nachts uit mochten en warme chocolademelk kregen, en dat we de volgende ochtend naar school begeleid werden door de moeder van mijn beste vriendinnetje. Normaal gesproken liepen we die twintig minuten altijd alleen, twee lieve kleine onschuldige witblonde meisjes die kinderlokkers alleen kenden uit sprookjes die ze helemaal niet begrepen.

Vaag staat me een enorme speeltuin aan ravage bij.
We klauterden over grote omgevallen bomen en zigzagden langs halve gevels die van de huizen waren losgerukt. Een restant van de storm gierde ongetwijfeld nog door me heen en deed me rennen en razen en vol bewondering zijn.
De volgende dag liepen Jolanda en ik weer met zijn tweeën naar school want op de straten was geen spoor meer te bekennen van de storm. Vergeten bijlen en touwen en tractoren en aanhangers waren uit hun schuren gehaald om gezamenlijk alle obstakels te verwijderen en de huizen te stutten. 

Ik hoop althans dat deze flarden gaan over de novemberstorm van 1972. Een deel van mijn geheugen heeft dit opgeslagen in een sigarendoos waar ook zwart-wit foto's en een paar verhalen van anderen in verzeild zijn geraakt.
Als ik het vergeet is het niet erg. De flarden mogen overal bij geplaatst worden en het gevoel dat storm opwindend is zal ik nooit kwijtraken.