Buis

 Fred was ook erg geschrokken van mijn wartaal, dus we stelden donderdag samen een werkplan op en toen stapte ik twee uur eerder dan gepland in de de trein naar de ouders.

Dat was donderdag. Vandaag is het zondag en gistermiddag is Paul overleden. Straks komt zijn goede vriend WP hier zodat we samen orde kunnen scheppen in de lijst namen van mensen die op de hoogte moeten worden gebracht. Sommigen staan er alleen met een telefoonnummer op, anderen alleen met een e-mailadres. We gaan een plan maken. 

Ik heb gisterochtend energieloos in bed gelegen, ik kreeg mijzelf er gewoon niet uit. Heb je energie om op te staan? Nee. Lekker blijven liggen dan en je niet druk maken. En dat deed ik, ik word er nog wel eens goed in om goed te zijn voor mijzelf. Ik las wat in Miss Marples Collected Short Stories (waar Miss Marple pas in verhaal 23 voor het eerst een rol krijgt), en bleef liggen tot Rock een late lunch voor ons maakte. Om half 6 belde WP met het droevige nieuws. De brainfog die de hele dag al heerste werd alleen tijdelijk opgelicht omdat we gingen eten in de Bistro. Laatste keer, laatste avondmaal, en we waren de laatste gasten die overbleven. Natuurlijk heel veel gesproken over Pal. Ik dacht dat ik hem nauwelijks had gezien de afgelopen 14 jaar, maar als ik het zo langsging en optelde hielden we het lijntje eigenlijk wel vast, vooral met boeken. Bas vertelde waarom we in de top tien van favoriete gasten stonden: We kwamen regelmatig, vonden vrijwel alles lekker, en eisten niet een voorkeursbehandeling. Zo simpel is het dus. Eva bedankte me voor Solveig. Iedereen houdt van Solveig, zei ze, ook al moeten sommige mensen twee dagen aan haar wennen. Solveig? vroeg de jongen die naast haar glazen stond te spoelen en iets opving, Solveig is geweldig. Vlak daarvoor hadden Rock en Sam het over haar scriptie. Hoe goed dat was terwijl ze duidelijk niet iemand van de taal is. En dan draait ze zich om en maakt iets dat zó fantastisch is! zegt Sam. Ik barstte van het trotse-tante zijn.

Mijn leven wordt steeds kleiner en kleiner, en ik denk dat deze verkleining best goed is, zeker op dit moment. Laat het maar klein zijn, ga maar niet belangstellend doen naar andere mensen toe, die zijn er nog steeds wel als ik uit deze idiote buis kruip. Geen tunnel, geen pvc buis, maar ik stel me zo'n geribbelde slang voor die we vroeger hadden en die je rondzwaaide tot er een hard suizend geluid uit kwam.