Na de uitvaart

 Na de uitvaart vrijdag nam ik veel rust en tijd. Was ik dan zo aangedaan? Dat weet ik niet, maar ik merk wel dat mijn hoofd zich niet met meerdere zaken tegelijk kan bezighouden. Dinsdag en woensdag ging het niet goed met mam, ze viel steeds weg en toen ze woensdag bij de huisarts kwam bleek uit het hartfilmpje dat ze, waarschijnlijk, een tijd geleden een hartinfarct heeft gehad. Nu leek het mij verstandig om me daar niet mee bezig te houden, één ding tegelijkertijd hè, en het praatje voor de uitvaart schrijft zichzelf niet, en o laat ik mijn werk ook niet vergeten. Alles houd ik strikt gescheiden want anders raakt mijn hoofd in de kortsluiting en kan ik niets meer opnemen laat staan fatsoenlijk uit mijn woorden komen. Dus toen ik donderdag naar Borne reed, in onze eigen auto, dacht ik nog volop aan de speech (zeg je wel speech?) en vanaf het moment dat ik uitstapte dacht ik alleen aan de ouders.

De speech vrijdag (ja dat klinkt toch echt wel raar) had ik veel ingekort zodat ik het uit het hoofd kon doen. Wat deelden we, wat waren onze laatste ontmoetingen, en wat waren de woorden van hem die het meest indruk op mij hadden gemaakt. Dat ik van tevoren in de familiekamer tussen familie en vrienden mocht zitten was fijn. Het ontlaadde door de grapjes die John maakte en de laatste zin die Koen me aanreikte en die ik graag gebruikte. 'Ik sluit af in de woorden van Paul: Dit was mijn spreekbeurt.'

Als ik had geweten dat er zoveel mensen om me heen waren had ik me de afgelopen 14 jaar misschien minder verstopt. 

Zijn moeder had niet de indruk dat hij eenzaam was. Ik weet dat niet. Hij durfde zich er niet helemaal in te storten, dat was het meer, hij vertrouwde anderen niet zonder meer. En hij wilde niet naar de uitvaart van Bert. Ik heb hem nooit gevraagd waarom niet, of misschien ook wel maar dan heb ik nooit antwoord gekregen.

Er was nog een spreker die zich afvroeg waarom hij mocht spreken, ze hadden elkaar zo lang niet gezien. En toen vertelde hij een mooie anekdote, maar dat was het niet. Ik weet hoe geraakt Paul was dat deze spreker onmiddellijk na het horen van het slechte nieuws in zijn auto stapte en naar Groningen reed om bij hem te zijn. Dan weet je dat je iemand terecht vertrouwd hebt.

'Ik werd twee keer aangesproken met Rock', zei Rock nog confuus op weg naar de auto. Iets met een blog zeker?