17 juli 2013

Figurant


Ik zag vannacht hoe een truck werd uitgeladen door mensen die daar zeg maar niet voor gemachtigd waren. Ik stond toe te kijken en deed niets en zei niets. Gewoon een beetje passief dromen over andere mensen en hun belevenissen.
Een paar uur daarvoor hadden we gekeken naar een oude show van Lebbis die zei: "Geef de ober nou eens geen commentaar op het eten." En ik dacht: “Cor vindt het ook heel vervelend als ik dat doe, misschien is dat inderdaad irritant. Laat ik in het vervolg eens proberen mijn mond te houden. Wie weet bevalt dat wel.”
En daar heb ik dus de hele nacht over gedroomd.

De vrachtwagen werd beroofd en ik stond er met mijn neus bovenop maar ik zei niets, bemoeide me op geen enkele manier met wat ik zag.
De chauffeur stapte uit, wreef zich blij in de enorme knuisten en wilde gaan uitpakken.
Pas toen hij zelf zag dat de truck leeg was deed ik iets: ik zei wie het hadden gedaan en probeerde een beschrijving te geven.
Daarna wachtte ik weer af.
Ik keek toe alsof ik geen deel uitmaakte van het verhaal. Alsof ik naar een poppenkastvoorstelling keek en af en toe iets moest roepen om niet helemaal te verdwijnen.
De chauffeur kwam zelf met een oplossing: hij zou gaan samenwerken met een partij die hij eerst had afgescheept.
Ik was blij dat hij een uitweg had gevonden en voelde me heel raar omdat ik niet eens over een oplossing had nagedacht. Zo verstijfd was ik.
Terwijl in het echte leven veel hou van denken over ‘Wat nu’ en ‘Stel dat’.

Dus zo is het als je niets doet.
Als je stilstaat en verwachtingsvol naar anderen kijkt voor het antwoord.
Ik voelde me een naamloze figurant die alleen dient om Jan Klaassen te roepen, waarbij mijn eigen stem niet meer te onderscheiden was in het koor.
Ik las vanochtend het motto van de stroming Non-dualiteit en Gewaarzijn: "Je bent geen hoofdrolspeler in je eigen leven, je bent het doek waarop de film getoond wordt".
Ik zal me er vooralsnog niet bij aansluiten.


2 juli 2013

High


Gisteravond werd ik van het ene op het andere moment overgenomen door de runnershigh.
Mijn lichaam was weg, mijn gloeiende hoofd, het zweet op mijn rug, mijn trekkende hamstrings en de vastgeplakte zenuw achter mijn linkerknie kon ik me niet meer herinneren.
Ineens was alles anders en wist ik dat hardlopen voor altijd mijn enige echte natuurlijke beweging is. Ik gleed er gewoon zoetjes in, in dat gevoel van eeuwigheid.

De inspanning van de afgelopen 13 trainingsrondjes gleed weg en ik zag niet langer op tegen de langste en zwaarste rondjes die nog moesten komen. Op het allerlaatste pad versnelde ik zelfs zonder enige moeite.

We zijn 5 nieuwelingen in een bestaande loopgroep waarin ook geharde triatleten zitten. Niveaubepaling is nog lastig dus houden we ons wat afzijdig in de verwachting dat óf acceptatie óf assimilatie vanzelf zal volgen.
Gisteren liepen mijn vriendin met de woeste krullen en ik de “Running the Stars“ training met een vrouw die vanaf de 4 mijl bij de groep was gekomen. Niet dat we veel praatten, maar we weten nu wel hoe ze heet. En dat wij sneller zijn.
Ik ben nog steeds zo high als wat.