Terwijl ik zaterdag op de overloop van de expositieruimte stond te wachten op de dingen die gebeurden, kreeg ik een appje van Erna. Ze was verontrust na een app die Michel haar stuurde, en die klonk als een afscheid. Toen ik hem meteen daarna appte, ik moet het toch even checken natuurlijk, en vroeg of hij zicht had gekregen op een plek in het hospice antwoordde hij negatief. Maar niet erg, er stond sinds een dag een verpleegbed en als het nodig is krijgt hij 24 uur per dag verpleeghulp. Hij sloot af met 'Het komt goed', wat dan toch heel raar staat, want dat is niet zo. Gisteren kreeg ik van hem een appje met het verzoek om het contact via WP te laten verlopen, maar dan het liefst alleen het hoognodige, want WP is ook moe. Ik schreef: 'Is goed. Zet m op en ik denk aan je', want dat doe ik ook bijna continu. Ik kreeg gevouwen handjes terug en ik denk eerlijk gezegd dat dit het laatste teken van leven is dat ik van hem zal krijgen. WP heb ik geappt 'want dan heb je mijn nummer', wat hij natuurlijk al lang heeft want hij is de schatbewaarder. Maar dan staat er tenminste al een chat met mij klaar.
Je kunt schelden op whatsapp maar ik ben blij dat het er is.
Ik las zondag een boek uit, belde met mam die een licht-verwarde indruk maakte ('wat gaan we ook al weer doen straks?', 'van 4 tot 7 naar de verjaardag van Ineke', 'nee Koos zolang wil ik niet', 'maar we gaan ook samen eten', 'oké', wetend dat pa het een kwartier later weer opnieuw moet vertellen), maakte een wandeling van een uurtje, luisterde -tig podcasts waar ik me niet zoveel meer van herinner en genoot van de fantastische en troostrijke pasta carbonara die Rock maakte. En zo gaan de dagen in stilte voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten