Zinnen

 Het zint me niet meer wat ik hier doe. Ik wilde bijhouden hoe mijn activiteiten invloed hebben op mijn hoofdpijn, mijn concentratie en andere ongemakken, maar ik merk dat ik daar niet over wil schrijven want dat is geklaag en gejammer. Het is wel weer fijn om mini-verhaaltjes te schrijven. Waarom dan hier en openbaar? Net als mijn boekenblog geeft me dat, ondanks de volstrekte anonimiteit en gebrek aan lezers, een tikje ernst die een dagboek of morning pages me blijkbaar niet kan geven. Ineens let ik op woorden en constructies. Als dat mijn doel is dan moet ik er vooral mee doorgaan. Ik denk er nog even over na.

Een volgend lastig punt is dat ik nu weer aan het werk ben, al wil ik de 2 uur per dag nog niet echt als 'werk' bestempelen. Gaan we weer: wat is werk? Informatie uitwisselen bij het koffieapparaat? Vergaderen? Plannen schrijven? Telefoneren? Andere mensen vertellen wat ze moeten doen en gaten in werkzaamheden ontdekken? Begrotingen controleren? Radertje zijn in de trein richting het eindstation?

De laatste maanden dat ik werkte, voor mijn ziekmelding, had ik het er met vijf collega's met enige regelmaat over dat het moeilijk is te definiëren wat we doen, en wat er van ons wordt verwacht. Hieronder zelfs de controller die het liefst sarcastisch of nee betweterig, uit de hoek komt en het volgende moment een heel zorgzame trek blijkt te hebben. Ondanks dat hij, uiteraard, weet wat zijn taak is, had hij vaak het gevoel dat hij niet verder kwam, niet toekwam aan zijn eigenlijke werk. De tweede die het niet wist is inmiddels vertrokken. De derde heeft deels mijn werk overgenomen, maar dat wat het meest dringend moest worden gedaan liet hij liggen, hij had het anders ingeschat. Dat ligt nu gelukkig bij iemand die het al in eerste-eerste instantie zou doen. De vierde heb ik gisteren wel gezien maar niet echt gesproken, de vijfde heb ik kort gesproken, die zit vooral met persoonlijke zaken en een tweede baan die ze heeft, de onrust in dit gezamenlijk werk helpt daar niet bij. We drinken wel een keer een goed kop thee.

Werk is altijd complex. Als freelancer heb ik zoveel gezien dat ik niet meer geloof in een goede werkomgeving. Iedereen zoekt weer iets anders uit. Hier is het hoe je een organisatie bouwt op de fundamenten van iets eenmaligs, met deels nieuwe mensen. Helaas is er weinig hulp, of wordt er weinig hulp gezocht. Want ik denk dat we niet zonder experts van buitenaf kunnen.  Daarnaast denk ik als oud-freelancer nog altijd in output, in presteren en leveren. En dan verbaast het me dat mensen hele dagen, hele weken, niets doen terwijl ze aanwezig zijn. En mopperen. Ik heb nog steeds veel te leren.

Tot zover. Vandaag werk ik alleen vanmiddag. Dan zit ik mijn oude groep projectleiders voor. Mooie kans om bij te praten en te vragen wat er, bij hen, speelt. Eerst die uitgegroeide nagellak eens verwijderen.