27 maart 2010

What's in a Name

Ik heb een Oom Albert 'om de hoek' bij wie we bijna dagelijks onze boodschappen doen, en een mevrouw Bosch die onze afwas doet in ruil voor een gekleurd chemisch blokje.

Ik heb een Privilege dat eens in de week komt om te waaien en wapperen met onze stofdoeken.
Mijn Grijs Duifje staat al maanden stil te staan op straat. Ik rijd nooit meer in haar en eigenlijk moet ze naar de s-l-o-o-p maar dat vind ik nog zo sneu. Ik gebruik het Citroentje van manlief wel en groet mijn Duifje vriendelijk en geruststellend als ik haar voorbij fiets of loop. Het Citroentje krijgt altijd schouderklopjes op het dashboard als we in ItaliĆ« weer eens een hoge berg hebben gehaald. Hij houdt het nog dapper vol.


Waar ik me tegenwoordig wel wat zorgen om maak is meneer AEG. Hij is namelijk al aardig op leeftijd. We denken dat hij nu zo'n 16 jaar is, maar aangezien hij van vriend naar vriend naar vriendin naar vriend is verhuisd en iedereen onderweg de tel is kwijtgeraakt kunnen we alleen maar een schatting maken. Volgens Zwager zit er een schroefje los aan meneer AEG maar dat nieuws horen wij liever niet.
Zolang hij nog fris en schoon goed levert en vriendelijk terugbromt als ik hem trakteer op mijn verhalen blijft hij lekker bij ons wonen. Soms denk ik dat hij instort als ik hem niets meer vertel of hem geen belangrijke zaken meer vraag als "Waar heb je die ene sok gelaten?" en "Heb je die sleutelbos weer van je af laten trillen?".


Hoe langer iets of iemand bij me woont, hoe meer hij of zij onvervangbaar lijkt te zijn. Maar ik weet dat dat niet zo is.
Jaren geleden had ik Annabel, mijn mooie heel vreemd-blauw geschilderde oma- fiets. Ze gaf het op nadat ik haar moest offeren om zelf niet onder een bus te komen, en ondanks dat grootse gebaar van haar kant heb ik heel lang niet aan haar gedacht.
Tot afgelopen week.
Ik hoorde hoe mijn huidige fiets schreeuwde om een naam. Ik had er geen, en hoewel er het een en ander aan typeringen door mijn hoofd schoot ben ik ze nu al weer vergeten. Maar ik weet zeker dat er eentje komt want ik raak gehecht aan dat grappige fietsje dat zo dapper alle vorst en sneeuw en regen trotseert. Nog even wachten, ik laat het wel weten.


Dan zal ik ook vertellen over een bijzonder servies dat ik heb en dat van mij de naam "Het Servies van de dode Vader van Jenny N." heeft gekregen en waar niemand van wil eten. Heel gek is dat.