Tegen half vier reden Loes en ik naar onze ouders, die ons via Zoek en de nieuwe whatsapp-live-locatie functie in de gaten hielden. We hebben ze niet verteld dat het spannend was of we het met de electriciteit van de auto zouden redden tot Borne, het laatste halfuur hielden de nog af te leggen kilometers van Apple Kaarten en de nog af te kunnen leggen kilometers van de auto ons als spel bezig. Toen we nog een slaapkamer deelden deden we 's avonds associatieve spelletjes. Mijn favoriet was de ander een onderwerp of voorwerp geven, dan via de wekkerradio in de gaten houden wanneer er een minuut was verstreken, 'stop' roepen en dan moest de ander zeggen op welk onderwerp zij geëindigd was. En dan kijken of ze de weg nog een keer kon afleggen maar dan hardop. Ach, die goeie oude tijd. Laten we dit weer als autospelletje invoeren!
We namen de ouders mee uit eten bij Van der Valk. Mam was meer bezig met onze serveerster dan met ons. 'Je praat zo leuk,' zei mijn moeder, 'De volgende keer wil ik jou weer hoor.' Ik werd wat rood. Pa dacht Turks, Loes en ik mompelden Oost-Europees, de serveerster zei: ik ben de enige met een accent (Twente! dacht ik, we zitten in het hart van Twente!), dus ze weten meteen wie u bedoelt. Ik voelde mijn wangen wanhopig branden. Maar ik geef toe: ze deed het hartstikke leuk. Ze vertelde mam welke nagerechten ze kleiner kon maken. Luxe koffie bijvoorbeeld. Nee mam, geen koffie voor jou. Thee dan? Mijn moeder schudde haar hoofd. Luxe koffie dan, zonder de koffie?
Weer thuis haalde mijn vader de diaprojector onder het stof op zolder vandaan, en dia's in sledes uit de kelder. We prutsten aan gebroken lampjes, dachten weemoedig terug aan de lampenwinkel van de dames De Man (zussen) en zochten vervangingen op internet. De projector zag er nog fantastisch uit, bijna 58 jaar oud. Is het een rare gedachtensprong dat ik me realiseerde dat ik op moet houden met zusje zeggen en dat zus een hele normale term is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten