29 februari 2020

Een boek van twee schrijfsters

Ooit had Elizabeth Gilbert een geweldig idee voor een boek, en hoe ze er ook over nadacht en wat ze er ook bij bedacht en wat ze ervan vond, ze kwam er maar niet aan toe om dat geweldige idee uit te werken tot een roman.
Toen kwam ze Ann Patchett tegen. De schrijfsters raakten met elkaar aan de praat en Ann vertelde Elizabeth over het boek waar ze mee bezig was. Dat bleek het verhaal te zijn waar Elizabeth nooit aan toegekomen was.
De hoofdpersoon was dezelfde vrijgezelle vrouw van middelbare leeftijd die voor diezelfde baas naar het zelfde Zuid-Amerikaanse land moest om iets te regelen en toen met dezelfde tegenslagen te maken kreeg.
Het kan de geest van de tijd zijn geweest.
Maar daar is natuurlijk niks aan.

Dus vertelt Gilbert het bij gelegenheid zoals ze het verhaal van Tom Waits vertelt. Als er een lied 'voorbij' komt moet hij het snel opschrijven, anders reist het verder naar iemand die er wel naar luistert.
Er lijkt een grote pot met ideeën te zijn, zegt ze, waar iedereen uit kan pakken wat geschikt lijkt, waarvan je zegt: daar kan ik wel wat mee, dat past bij mij.

Ik vind het een leuk idee, dat zoiets zou bestaan. Ik vind het ook leuk dat er niet-bedachte rode draden zijn in iemands leven. Waarom niet? Dat je tegen jezelf kunt zeggen: en nu is het tijd voor huppeldepup, wat je vervolgens je eigen kosmos ingooit, wel ziet wat ervan komt, en dat je het je heel goed herinnert als huppeldepup daarna ook werkelijkheid wordt.

Iemand zei laatst tegen me "Tuurlijk, mensen kunnen zichzelf van alles wijsmaken" en ik was een beetje teleurgesteld dat zij, die zo van literatuur houdt, niet met dat idee mee kon gaan.
Het is niet zo moeilijk om cynisch te zijn en te zeggen dat alleen simpele zielen geloven in een vleugje magie in het leven. Ik doe dat erg graag, en ik baal ervan dat er tijden zijn dat ik het vergeet.
Maar dan lees ik twee boeken door elkaar, van twee geweldige schrijfsters, en als ik het tweede met een diepe zucht heb dicht geslagen herinner ik me het verhaal dat de een ooit het boek van de ander heeft afgeschreven en hou ik weer heel veel van die toevalligheid.

Voor de lol hier een link naar het Tom Waits verhaal.





12 februari 2020

Opstarten

Het voordeel van dit blog is dat ik nauwelijks hoef uit te leggen wat er met me is gebeurd. Dat scheelt in de vaart der gesprekken, net zoals berichten op Facebook al een aftrap zijn voor de conversatie daarna op straat.
Het nadeel van dit blog is dat ik niet meer weet hoe ik terug moet naar die tijd ervoor. Hoe ik weer gewoon over wufte zaken kan schrijven die me raken.
Ik wil het wel, dus trek ik het me aan als B en T op de verjaardag van N vragen waar nieuwe stukjes blijven, en dat ze niet per se over mijn oog hoeven gaan. En dus vind ik het heel grappig dat docent L drie dagen daarna met een ferme knipoog zegt dat het nou juist zo leuk is om op blogs over andermans ellende te lezen (hij zei 'ziekte' geloof ik, maar dat voeg ik hier nu alleen maar tussen haakjes aan toe omdat de kans bestaat dat hij dit leest en ik hier, in tegenstelling tot in zijn proza-lessen, alleen waarheidsgetrouw schrijf, al vraag ik me nu af waarom).

Geen ellende meer voor mij.
Ik kondig het maar vast aan.
En ik merk vanzelf wel of het oog nog een rol speelt in dat wat me interesseert.