19 oktober 2014

Het belang van Twitter

Hoe minder reacties komen op mijn tweets hoe eerlijker ik ze maak.
Ze worden toch niet gelezen en ik wil die dingen kwijt.
Het lijkt misschien op een biechtbehoefte waarna ik met een schone lei verder kan, alsof ik een kinderlijkje achter het Coendersborg onder afgevallen bladeren heb verstopt, of een geheim leven als prostituerende vrouw leid, maar dat is niet zo.
Sommige dingen moeten er gewoon uit.
Hard fietsend naar het station stootte ik er laatst "fermenteren" uit. Ik weet niet waarom en andere fietsers kunnen het hebben opgevat als een verwensing, maar het zal wel een soort Tourette zijn of een herbeleving van een aflevering van Dexter waarbij ik nare woorden uit mijzelf moet spugen om er niet door vergiftigd te worden. Zoiets, denk ik.

Verder twitter ik eerlijk dat ik soms denk blindedarmontsteking te hebben.
En dat wasknijpers en stofzuigers mij motorisch treiteren.
Eerst dacht ik dat het universeel was en dus wel herkenning zou opleveren.
Later dacht ik dat het zó universeel was dat iedereen zijn schouders er over ophaalt, of mij natuurlijk vreselijk irritant vindt, maar die mensen mogen mij gerust ontvolgen.
Vanochtend denk ik dat weinig tweets echt gelezen worden. Ik word namelijk gevolgd door mensen die Engelstalig zijn, of die naast mij ook 12.835 anderen volgen. Hallo! Waarom toch jongens?
Ik kan er dus van alles uitstoten op Twitter. Ik heb bijvoorbeeld nog niet gemerkt dat het mijn carrière (proest) zou kunnen schaden.
Ik zit wel eens met potentiële opdrachtgevers aan tafel die mij duidelijk niet op Twitter hebben opgezocht. Sterker nog: ik zie dat ze mij niet eens op LinkedIn hebben bekeken, laat staan dat ze mijn eigen website hebben bezocht.

En dan, net als ik me onbespied waan, reageert iemand op een verwarde tweet, beschuldig ik hem weer van seksisme, waarna we allebei terugkrabbelen. En iemand reageert op één van mijn retweets, waar ik feminisme aan gekoppeld heb, op zo'n manier dat ik denk: ja mevrouw, had je dan éven iets beter ingelezen voor je die bewering doet.
Nu moet ik alsnog huiswerk maken.

Ik ben veiliger af als ik alleen maar tweet dat we niet allemaal door wolven kunnen zijn opgevoed.
En nee, ik weet niet waarom ik die gedachte ineens had, maar het gebeurde in de trein en ik ben heel blij dat er iets als Twitter bestaat zodat ik het kan opschrijven in plaats van door de stiltecoupé brullen.
Twitter is goed.
Twitter beschermt mij tegen mijzelf.

11 oktober 2014

Hergroeperen

Op de fiets belde ik met mijn moeder. 
Ik zei "Mam, alles gaat zo lekker en mijn leven is zo heerlijk! Als ik nu dood neer val dan is dat goed. Begrijp je dat?"
"Ja heel goed," zei mijn moeder en ik wist dat ze het ook echt begreep.
Daarna heb ik het eigenlijk nooit meer met iemand besproken want ik wist nu, we spreken zo rond de eeuwwisseling, dat er mensen bestonden die dit ook zo zagen.
Een maand geleden zat ik met een vriendin in de auto en omdat we in Leeuwarden waren geweest en via de toeristische route terugtuften naar Groningen, kwamen we te spreken over doodgaan. Dat ik daar geen probleem mee heb en dat het prima is als het gebeurt.
Zij schrok daarvan. Was ik suïcidaal?
Daar schrok ik weer van. Nee, natuurlijk niet.
Maar waarom dan?
Nou, gewoon, omdat doodgaan niet erg is. Wel de ziektes en andere nare situaties die er aan vooraf kunnen gaan, maar sterven zelf is een natuurlijk fenomeen. En dat vind ik prima.
We waren even stil.
"Ik zou het heel erg vinden voor mijn zoontje," zei ze, "Dat die zonder moeder moet opgroeien."
Ja dat leek mij ook akelig.
Wat later zat ik met een andere vriendin op een terras. Ze vertelde dat er 400 mensen bij de uitvaart van haar vader waren.
Ik probeerde het me voor te stellen maar dat ging niet. Ik zou al blij zijn als er 50 voor mij komen opdagen. En dan niet persoonlijk natuurlijk, want ik sta dan toch op het punt voor altijd te verdwijnen, maar blij voor mijn nabestaanden.
Voor nabestaanden is de dood anders, die moeten zich hergroeperen.
Ik had ooit drie katten. Eentje was een lobbes, eentje was een felle en eentje een parmantige. Toen de lobbes stierf werden de andere twee wat liever. Kwestie van herverdelen van eigenschappen.
Blijft nog één vraag over: Wie gaat welke eigenschappen overnemen na mijn dood?