Ik zit op twee uur werken per dag, al een paar weken. Het is niks natuurlijk, stelt geen ene moer voor. Dat overgeven aan de situatie, dat willen duiken in dat vita contemplativa, is leuk bedoeld maar schuldgevoel richting werkgever die me niet voor niks heeft aangenomen, speelt natuurlijk ook een rol de andere kant op. Touwtrekken, dat is het eigenlijk wel. De twee uur gisteren heb ik besteed aan het voorbereiden van de twee gesprekken van vandaag, uitschrijven van een advies, het structureren van het overleg, MIJN overleg vanmiddag waar ik niet bij ben, en het uitzoeken en printen van informatie die ik woensdag nodig heb. So far so good. En ik heb een map aangemaakt die ik Operatie Herstelwerkzaamheden heb genoemd. Ik denk
Thuis werkte ik de namenlijst bij van mensen die een rouwkaart krijgen. De een reageerde beter op apps dan op telefoontjes, de ander ook, en van een derde kreeg ik info via mail. We vloekten zondag om Google Docs maar in dit geval heeft het ook zo zijn voordelen. Vanmiddag maar eens werken aan mijn praatje. Wie was hij en wat deed ik in zijn leven?
Ik zou rustiger willen opschrijven hoe mijn dagen zijn, met meer dialogen en ontspannen grapjes, maar dat lukt even niet, en ik neem er de tijd niet voor. Komt wel weer. De ouders gaan vandaag voor het eerst naar de fysio voor mams rug en armen, voor het eerst naar de zorg voor mantelzorger (pa), krijgen voor het eerst de huishoudelijke thuiszorg over de vloer. Morgen mag mam voor het eerst naar de woensdagse dagbesteding. Ik hoop dat ze daar net zo'n leuke groep mensen treft als op de vrijdagen. Gisteravond ging het helemaal niet goed, appte Loes. Ze viel af en toe weg, sliep op de bank met open ogen, en wankelde zo dat Loes haar op de wc moest zetten. Ze hebben haar na pa's thuiskomst met paracetamols in bed gelegd. Vanochtend was er natuurlijk weer niets aan de hand, op de armpijn na. Ik hoop dat de fysio er iets aan kan doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten