12 februari 2024

Ontspanning

 Ik las veel in week 6, waaronder twee dagboeken. Behapbaar en fijn, met dat mistige hoofd. Mist en toch zes boeken in één week lezen? Ja ik weet het ook niet. Het is het enige, naast wandelen en werk, dat me ontspanning biedt. Hoezo biedt werk me ontspanning? Omdat het een monomane opdracht is waarin ik me kan onderdompelen, en dat is erg fijn. Schrijf een plan. Bouw het staketsel en vul in door te lezen en met mensen te praten.

De haptotherapeute vroeg of ik altijd zo 'aan' sta. Ik vertelde maar het verhaal over dat anderen in een vergadering, of leuk samenzijn, zo heerlijk achterover leunen en dat ik dat ook probeer, maar dat ik binnen de kortste keren merk dat ik weer met mijn armen op tafel leun. Back off roep ik dan tegen mijzelf en dan probeer ik opnieuw een gemakkelijke houding tegen de rugleuning te vinden. Beetje ontspannen wegzakken maar toch alert blijven, dat is een kunst die anderen beheersen en waar ik met afgunst naar kijk.

Ik vind niet dat ik verder altijd 'aan' sta. Misschien was dat omdat de haptotherapeute en ik een kennismaking hadden en ik zoveel mogelijk op tafel wilde gooien, zodat zij uit die berg wel iets bruikbaars kon vissen. Dat was tenminste mijn idee.
Vanmiddag ga ik naar een praktijkondersteuner bij de huisarts die een link met de GGD heeft. Ik zal eens zien wat dat inhoudt, en wat die me kan bieden. Maar vooral: welke constructie weet hij te bouwen uit alles wat ik hem toeslinger? Wat past in zijn straatje? De neuroloog in november wilde niet weten hoe mistig het in mijn hoofd is, maar schreef met koeienletters op dat ik een EMDR behandeling zou beginnen (trauma-trauma-taatuu-taatuu) en dat ik een oog mis (O nee, nog méér drama!).
Ik zei nog zo: die EMDR deed ik voor de lol en omdat een vriendin de opleiding daarvoor deed. En natuurlijk pikte ik daar en passant een graantje van mee. En dat oog, ja dat is soms lastig en kut, maar dat is niet de reden dat ik drie keer op mijn hoofd ben gekletterd.

Volgende week mag ik terug naar de haptotherapeute voor een serieuze intake. Wat pakt zij op om mee te werken? Hoe zit het tussen mijn ratio en gevoel? Als ik bij mijn gevoel kan wat doe ik daar dan? Nou, bedacht ik ter plekke, ik wil wel weer bij mijn heldere gevoel kunnen. Hoeveel rust en samenhang heb ik daarvoor nodig en wat kan haptonomie mij daarbij bieden?

Geinig: terwijl ik dit aan het typen ben belt de praktijkondersteuner. Waar ik blijf voor mijn afspraak. Uit mijn mail blijkt dat ik gelijk heb en 'de assistentes een fout hebben gemaakt'. Beetje jammer dat hij de schuldvraag opwerpt. De afspraak hebben we naar morgen verzet, tussen de fysiotherapie en de chiropractie in. Hahaha. Wat doe ik mijzelf aan?

Alweer geinig: een uur later wordt mijn fysiotherapie afgezegd. Griep. Dat scheelt weer in de plannings.



11 februari 2024

Over een simpel boek

 Ik las een boek uit dat me rust moet brengen, en dat ook deed omdat het deels gaat over mediteren, maar elke keer dat ik het lees of doorheen blader moet ik me over een stuk van de schrijver als persoon heen zetten.

Hier de link



6 februari 2024

Gestroopt

 Het is klaar met gejammer. Ik stroopte vorige week de mouwen op en heb een afspraak gemaakt met een haptonoom. Nog nooit eerder gedaan, geen idee wat ik kan verwachten, maar we zien het de 14e wel. Toen ook maar een afspraak gemaakt bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Wordt het nare gevoel in mijn hoofd en lijf en leden wel veroorzaakt door die hersenschuddingen of komen er andere dingen bij kijken zoals menopauze en burn-out, om maar wat zijstraten te noemen. Specificeer meneer!

Verder heb ik weer in de vroege ochtend mijn meditatie opgepakt, heb ik nu al weer 2 keer hardgelopen, en ga ik weer met de gewichten in de weer. Op mijn werk zit ik fysiek op een andere plek zodat ik een andere ervaring heb van werk. Heerlijk. Ik drink nu een och had ik dat maar bijgehouden! Een dag of tien of toch zeven, drink ik geen alcohol meer, op zaterdag na, toen ik twee glazen wijn in sneltempo naar binnen sloeg omdat ik blijkbaar vond dat het heftig was om met mijn moeder in Groningen naar het Martini ziekenhuis te gaan, ja wat een raar verhaal weer. Mam in de ambulance, pa en Loes in de auto, en ik op de elektrieke fiets van Noord naar Zuid. Alles liep met een sisser af, de druk op de borst werd uitgebreid en aan alle kanten dubbel gecontroleerd en 's avonds om zeven uur mocht ze naar huis. Ze wilden niet hier logeren, ze wilden terug naar Twente. Nou ja, dat begrijp ik ook wel. Gisteren voelde ze zich toch niet lekker maar de ouders besloten dat het griep was. Vandaar, vond ik, de glazen wijn. De alcohol zorgde er overigens voor dat ik erg slecht sliep en me beroerd voelde. Twee glazen! Het moet niet gekker worden.

Gisteren in de middag met Brigitte thee gedronken bij Doppio. Heel erg gelachen en gesproken over mensen die zich medelijdend tegenover ons uitlaten. Fuck off zeg. Wat bezielt mensen om te doen alsof anderen een zielig hoopje zijn. Leef mee, lach mee, en blijf vooral je medemens als krachtig mens zien.

Ja dat ziekenhuis was wel weer een verhaal apart al geeft ze de laatste tijd steeds vaker toe aan het gevoel van 'niet lekker zijn'. Donderdag ben ik niet naar Twente gegaan want mam was griepig. Dus heb ik 's middags 1½ uur met haar aan de telefoon gezeten en het vooral gehad over de man in haar leven, die ze niet meer goed kan plaatsen. Pa ging voor het eerst naar het mantelzorgcafé. Mam zei: hij zag er heel netjes uit. Misschien ontmoet hij wel een leuke vrouw. Ik zei MAM! Ben je jaloers? Ze deed heel verbaasd. Nee, hij is een leuke man en ik hoop dat hij een leuke vrouw treft, dat gun ik hem wel.

Dat hij dezelfde man is als degene op de trouwfoto is wat moeilijk te begrijpen. We hebben het er ook over gehad hoe lastig het voor haar is dat wij steeds dingen beweren die zij moeilijk kan geloven. Tegen de tijd dat pa weer thuis was hing ik nog steeds aan de lijn, en deed zij alsof ze hem herkende als de man van haar leven. Ik weet niet of dat echt zo was of dat ze goed toneel kan spelen of dat ze het allemaal wel prima vindt.



30 januari 2024

Lijntje

 Werk is nog steeds, ook met 2½ uur per dag, vermoeiend. Ik was er gisteren, heb iets opgezet, iets met structuur gedaan, met twee collega's gesproken, en materiaal verzameld. Het is een basis en ik moet niet zeuren dat het te weinig is. 

Ik had 's ochtends moeite met lezen, woorden wilden niet naar binnen. Rustig aan voor het onbreekbare lijntje. Ik voelde me ook zo enorm zwaar. Verdrietig zonder reden. Iets met gemoed. In de trein heen en ook terug las ik het boek van Jeffrey Spalburg over mijn oude wiskundeleraar. Ik kreeg af en toe een brok in mijn keel. Iedereen op school mocht hem graag, ik heb ook twee anekdotes, en Jeffrey beschrijft zijn vader zoals ik goed kan geloven dat hij was. Ik was bijzonder ontroerd toen ik het boek uit had. 

Ik sprak met de moeder van Paul over zijn boeken, en met WP over de volgordelijkheid. Vrijdag ga ik inventariseren, sowieso een drukke dag voor mijn doen met rit vanuit Borne, fysio, Blok C, en een wijn met Ida. Daar kan de boekenafspraak nog wel tussen. Zaterdagmiddag heb ik een overleg over een nieuwe bestuursfunctie. Iets met toneel. Ik ga niet meedoen als het een knullig bestuur is dat zich met de inhoud wil bemoeien. Ik wil op afstand, en iets met de boekhoudboeken doen. Eens kijken of cijfers me nu lukken, die kwartaalaangifte moet nog gedaan.

Alweer geen dialogen? Vooruit: 'Ons Inge is net weg', zegt mijn moeder. 'Je bedoelt Loes?' Even denkt mijn moeder na. 'Nee die was hier niet, die is hier al een tijdje niet geweest. Inge heeft hier vannacht geslapen.' Inge is mams eveneens dementerende zus in Arnhem.



29 januari 2024

Na de uitvaart

 Na de uitvaart vrijdag nam ik veel rust en tijd. Was ik dan zo aangedaan? Dat weet ik niet, maar ik merk wel dat mijn hoofd zich niet met meerdere zaken tegelijk kan bezighouden. Dinsdag en woensdag ging het niet goed met mam, ze viel steeds weg en toen ze woensdag bij de huisarts kwam bleek uit het hartfilmpje dat ze, waarschijnlijk, een tijd geleden een hartinfarct heeft gehad. Nu leek het mij verstandig om me daar niet mee bezig te houden, één ding tegelijkertijd hè, en het praatje voor de uitvaart schrijft zichzelf niet, en o laat ik mijn werk ook niet vergeten. Alles houd ik strikt gescheiden want anders raakt mijn hoofd in de kortsluiting en kan ik niets meer opnemen laat staan fatsoenlijk uit mijn woorden komen. Dus toen ik donderdag naar Borne reed, in onze eigen auto, dacht ik nog volop aan de speech (zeg je wel speech?) en vanaf het moment dat ik uitstapte dacht ik alleen aan de ouders.

De speech vrijdag (ja dat klinkt toch echt wel raar) had ik veel ingekort zodat ik het uit het hoofd kon doen. Wat deelden we, wat waren onze laatste ontmoetingen, en wat waren de woorden van hem die het meest indruk op mij hadden gemaakt. Dat ik van tevoren in de familiekamer tussen familie en vrienden mocht zitten was fijn. Het ontlaadde door de grapjes die John maakte en de laatste zin die Koen me aanreikte en die ik graag gebruikte. 'Ik sluit af in de woorden van Paul: Dit was mijn spreekbeurt.'

Als ik had geweten dat er zoveel mensen om me heen waren had ik me de afgelopen 14 jaar misschien minder verstopt. 

Zijn moeder had niet de indruk dat hij eenzaam was. Ik weet dat niet. Hij durfde zich er niet helemaal in te storten, dat was het meer, hij vertrouwde anderen niet zonder meer. En hij wilde niet naar de uitvaart van Bert. Ik heb hem nooit gevraagd waarom niet, of misschien ook wel maar dan heb ik nooit antwoord gekregen.

Er was nog een spreker die zich afvroeg waarom hij mocht spreken, ze hadden elkaar zo lang niet gezien. En toen vertelde hij een mooie anekdote, maar dat was het niet. Ik weet hoe geraakt Paul was dat deze spreker onmiddellijk na het horen van het slechte nieuws in zijn auto stapte en naar Groningen reed om bij hem te zijn. Dan weet je dat je iemand terecht vertrouwd hebt.

'Ik werd twee keer aangesproken met Rock', zei Rock nog confuus op weg naar de auto. Iets met een blog zeker?



24 januari 2024

Prikkels

 Werk: ik heb een re-integratieopdracht gekregen die me zeer wel past, en dat is het interne projectplan van de organisatie schrijven. Het eerste gesprek hierover gaf me lucht, het tweede gesprek deed me weer eens twijfelen of ik wel op de goede plek zit. Ik kan zó slecht omgaan met grote ego's die niet kunnen loslaten! Daar zal ik het volgende week over hebben als ik er meer over heb nagedacht. Dat heb ik met Fred gemeen: primair reageren en later realiseren dat ik andere, slimmere, dingen had kunnen zeggen, beter geformuleerd ook. Ik vertrok met hoofdpijn en grote vermoeidheid, ben thuis meteen op bed gaan liggen.

Ouders: Mam valt nu een paar keer per dag weg. Soms zit ze, soms loopt ze. Ze wankelt zelfs in huis, dus misschien maar heel snel een rollator aanschaffen, ik geloof niet dat ze er op tegen is. Gisteren was voor haar een drukke dag met voor het eerst de fysio, de hulp, weer een ambtenaar thuis, de cv monteur en een vriend voor de autosubsidie. Behoorlijk veel voor deze pensionado's. Ik sprak haar drie keer, de eerste twee keer klonk ze zó klein dat ik meteen een auto wilde regelen (in mijn hoofd de opties klaargezet) en mezelf al half af melde voor de uitvaart vrijdag. WP en de familie reageerden lief, ik hoop dat ik vrijdag gewoon kan komen.

De tweede keer dat ik de ouders sprak was om mam ervan te overtuigen, op pa's verzoek, dat ze een afspraak bij de huisarts moest maken. Ze geloofde weer eens niet dat pa ook echt pa was. Waar is de echte Koos? vroeg ze steeds, want alleen die vertrouwde ze. Ik zei: het is belangrijk dat we eerst een afspraak maken, dat kan deze Koos heel goed, die vertrouw ik helemaal. Daarna hebben we het wel over de andere Koos. Ik stond op de ene mobiel op de luidspreker, en ze belden de huisarts op de andere mobiel, die pa ook op de luidspreker zette zodat ik mee kon praten. Ze zijn blij met de assistente maar ik vond het een heel vervelend mens die al meteen allerlei conclusies trok en het zelf wel het beste wist. De dokter zou wel bellen. Nee! riep ik, die spoedplek die ze biedt is veel beter. Dokter Bob moet haar zien.

Tegen tien uur gisteravond belden ze weer. Alles was goed, het ging nu fantastisch, de overdosis prikkels was blijkbaar verwerkt. Ik geloof er niks meer van natuurlijk. Straks maar eens horen of ze zich vandaag goed genoeg voelt om naar de dagbesteding te gaan. Morgen ga ik er weer heen en blijf een nachtje. Wat zal ik koken, hoe neem ik dat mee in de trein en wanneer is onze auto eindelijk klaar?



23 januari 2024

Operatie Herstelwerkzaamheden

 Ik zit op twee uur werken per dag, al een paar weken. Het is niks natuurlijk, stelt geen ene moer voor. Dat overgeven aan de situatie, dat willen duiken in dat vita contemplativa, is leuk bedoeld maar schuldgevoel richting werkgever die me niet voor niks heeft aangenomen, speelt natuurlijk ook een rol de andere kant op. Touwtrekken, dat is het eigenlijk wel. De twee uur gisteren heb ik besteed aan het voorbereiden van de twee gesprekken van vandaag, uitschrijven van een advies, het structureren van het overleg, MIJN overleg vanmiddag waar ik niet bij ben, en het uitzoeken en printen van informatie die ik woensdag nodig heb. So far so good. En ik heb een map aangemaakt die ik Operatie Herstelwerkzaamheden heb genoemd. Ik denk 

Thuis werkte ik de namenlijst bij van mensen die een rouwkaart krijgen. De een reageerde beter op apps dan op telefoontjes, de ander ook, en van een derde kreeg ik info via mail. We vloekten zondag om Google Docs maar in dit geval heeft het ook zo zijn voordelen. Vanmiddag maar eens werken aan mijn praatje. Wie was hij en wat deed ik in zijn leven?

Ik zou rustiger willen opschrijven hoe mijn dagen zijn, met meer dialogen en ontspannen grapjes, maar dat lukt even niet, en ik neem er de tijd niet voor. Komt wel weer. De ouders gaan vandaag voor het eerst naar de fysio voor mams rug en armen, voor het eerst naar de zorg voor mantelzorger (pa), krijgen voor het eerst de huishoudelijke thuiszorg over de vloer. Morgen mag mam voor het eerst naar de woensdagse dagbesteding. Ik hoop dat ze daar net zo'n leuke groep mensen treft als op de vrijdagen. Gisteravond ging het helemaal niet goed, appte Loes. Ze viel af en toe weg, sliep op de bank met open ogen, en wankelde zo dat Loes haar op de wc moest zetten. Ze hebben haar na pa's thuiskomst met paracetamols in bed gelegd. Vanochtend was er natuurlijk weer niets aan de hand, op de armpijn na. Ik hoop dat de fysio er iets aan kan doen.




22 januari 2024

Adreslijst

 Eigenlijk moet ik eens heel goed door mijn adresboek om te bekijken welke fysieke adressen ik heb van de mensen die ik op mijn uitvaart zou willen (hoezo wil ik dat? Ik ben dan dood), zodat ik anderen niet opscheep met beslissingen die op dat moment al veel en lastig genoeg zijn om te nemen. 

Waarom belde ik mensen? Wat deed ik in zijn leven, zoals iemand me gisteren bot vroeg. En dan moet ik er vrijdag ook nog over vertellen. Veel mensen die ik sprak reageerden emotioneel, en vertelden hun eigen verhaal, wat natuurlijk helemaal prima was want daar was mijn telefoontje ook deels voor bedoeld. Vertellen en (huidig) adres achterhalen. Ik ga niet meehelpen enveloppen schrijven. Ik moet al zien dat ik genoeg bananendozen bij elkaar krijg om zijn boeken in te verzamelen, en sjouwhanden en een bus regelen om al die dozen naar mijn bureau te verplaatsen. Ergens in februari ga ik mensen een mail sturen om op een zaterdag langs te komen en uit te zoeken wat ze van Pauls boeken willen hebben.

Er waren mensen die niet opnamen. Als ik ze twee keer had geprobeerd en ik kende ze, dan stuurde ik een app met de vraag of ze mij wilden bellen. Voor de anderen volgt vanmiddag nog een ronde achternabellen.  WP at een boterham mee tussen het bespreken door. Als 'goede vriend van' maak je nog eens wat mee, gelukkig heeft hij zo te zien tomeloos veel energie. Die van mij is even weg, zal er ook mee te maken hebben dat ik straks om 9 uur in Leeuwarden een afspraak heb en zo door de stromende regen naar het station moet fietsen.