21 januari 2013

Schrijver op het Hoogeland


Op de 60ste verjaardag van Marjan, die ze een jaar te laat vierde, sprak ik Dominic na lange tijd weer eens in persoon.
We hadden wel contact via Facebook en zijn blog over het Hoogeland, dat ik graag las, maar het was al weer even geleden dat we elkaar ook echt de hand konden schudden.
De feestelijk aangeklede blokhut dampte zo van de swingende toneelspelers en de vrolijke gesprekken dat even bijkletsen buiten moest gebeuren.
We spraken over zijn gezondheid en de wijn, maakten alvast een afspraak voor ‘binnenkort in Mulder’ en kregen het toen over ons werk.
Dat werk en functies zo gebonden zijn aan identiteit realiseerde ik mij pas toen ik door een bestuursfunctie ineens overspoeld werd met LinkedIn verzoeken van totaal onbekenden, wat ik niet fijn vind.
Dominic vertelde dat hij het miste om niet meer een duidelijke functie in een organisatie te hebben.
“Het is veel gemakkelijker om naar pak ‘m beet Hilversum te bellen als directeur van een lokale omroep, of als artistiek leider van een theatergezelschap. Al was het alleen maar omdat dan meteen duidelijk is hoe ze je kunnen plaatsen en wat je waarschijnlijk van ze wilt. Als freelance schrijver en theatermaker ben je één van de velen.”

Het duurde nog een jaar voor we elkaar weer troffen. Inmiddels had hij met de webschrijvers een mooie hit te pakken in amateurschrijvend Groningen.
De ideeën vlogen hem aan, leek het. En tijdens het wijntje in Mulder dat we nu dan eindelijk echt dronken vertelde hij daar graag over.
Trots op nieuwe plannen, trots op zijn initiatieven en op lopende producties nodigde hij me uit voor Verdwaald Verlangen. Ik zag een besloten voorstelling in Stad en was diep onder de indruk.
Niet alleen van spel, muziek en tekst, maar vooral van de geest die zoiets prachtigs wist te creëren.
Ik was blij dat hij schrijver en theatermaker was. Zoals hij zijn er niet veel.


De foto is van Dominic's website en genomen vorig jaar winter.


9 januari 2013

De vreugde die LinkedIn ons brengt


Ineens werd mijn LinkedIn pagina veel bekeken. Zelfs vaker dan de 1.397 hits die ik daar normaal gesproken dagelijks heb.
Dit superintelligente websitebrein, dat ik zowel op mijn laptop als op mijn mobiel heb geïnstalleerd met één en hetzelfde account en dat me er desondanks eens in de maand aan herinnert dat ik ook een app op mijn mobiel kan installeren, zit intern blijkbaar zo ingenieus in elkaar dat ik het niet begrijp.

Maar ze doen ook goede dingen.
Vanochtend kreeg ik dus de melding dat veel mensen hadden gekeken. Ik denk graag dat ik zo mijn charmes heb maar daar bleek het niet om te gaan. Want ook mijn eigen Huisschilder had me bekeken op LinkedIn.
Raar.
Hij weet toch wel wat ik doe en heb gedaan?
Of liet hij iemand zien wat voor geweldige vriendin hij heeft? en raadde hij mij bij iemand aan als mogelijke medewerker omdat ik toevallig een sympathieke, harde werker ben met briljante ideeën, brede ervaring en een bizar groot netwerk?
Wat natuurlijk heel wel mogelijk is, dat begrijp ik best.

Hij mailde me: “Volgens LinkedIn heb je een nieuwe baan!! Gaaf!”
Ik mailde terug: “O wat gaaf! Waar dan? betaalt het goed?”
En dat is hij nu even aan het uitzoeken.
Ondertussen wip ik op mijn stoel van plezier, dat kunt u zich vast wel indenken.

Eindelijk weer aan de bak!
Plannen maken, beleid opstellen, afspraken maken, gesprekken voeren, dingen regelen, ideeën uitwerken, excel tabelletjes in elkaar draaien, aanvragen schrijven, samenwerkingsverbanden aangaan en maandelijks geld ontvangen (al zal ik de onderhandelingen over mijn salaris wel moeten openbreken want die hebben dus zonder mij plaatsgevonden).

Ik hoop dat LinkedIn snel laat horen waar ik wanneer moet zijn.
Kan niet wachten.