28 december 2013

Dagloos

Als Kerst de draaikolk speelt, omdat het midden in de week valt en het de vaste dagen meesleurt in zijn schreeuwende triomftocht, raak ik wat in verwarring.
Ik hou juist zo van die dinsdag en woensdag en donderdag vanwege hun vaste plaats in de rij. En ik kan ze wel pakken, maar nu het vanzelfsprekende is opgetild en weggeblazen moet ik me er harder op concentreren dat ik ze stevig bij de lurven grijp.
Deze week deed ik maar halfslachtige pogingen. Ik riep wat op Twitter, kreeg hier en daar wat bijstand en merkte niet eens hoe dat direct oploste.
De lurven gleden moeiteloos weg door mijn handen. Het laatste eindje, stevig dichtgebrand en vastgezet met gaffatape, kon ik wel iets langer houden maar ach, wat was de zin als ik eigenlijk wilde weten hoe het zou voelen om dagloos te zijn en me te laten leiden door omstandigheden.

Welnu, het is Pure Sensatie, kan ik melden.
Dit is mijn high, mijn niet-gegrond zijn.
Hoog in de lucht rondgedraaid worden en door die oude jurk als een parachute maar heel langzaam kunnen dalen.
In de verte zie ik Oud en Nieuw kleine sprongen en pirouettes maken als training voor de wervelstorm die zij volgende week door ons heen laten stuiven.
Om daar naartoe te mogen zweven buiten de tijd is een privilege. De verwarring laat ik los tot volgend jaar. Zelfde tijd, zelfde plaats.




21 december 2013

Goede Voornemens

“Ik ben nu een jaar of vier of vijf of drie geleden in januari gestopt met roken.”
“Ah! Januari! Vanwege de Goede Voornemens?”
“Nee, volgens mij was het Een Besluit.”
“O hemel. Nou oké, toe maar dan. Wat bedoel je met Besluit?”
“Dat een Goed Voornemen te vrijblijvend is. Dat je denkt: Ik zeg ook wat leuks, en dan kan ik er later om lachen in de kroeg omdat het zo snel mislukt.”

“O ja, van: Ik bereed op 3 januari al weer een andere vent."
“Ja, en van: Ik had op 2 januari al weer een kater.”
“Ga maar terug naar dat Besluit. Waarom zo serieus?”
“Waarom niet? Wat is je doel? Wil je echt stoppen met roken of wil je alleen een leuk voornemen hebben?”
“Niet te denigrerend over die stoppogingen doen! Allen Carr zegt in zijn boeken dat rokers geen slappelingen zijn. Het kost heel veel doorzettingsvermogen om te blijven roken terwijl je weet hoe slecht het is.”
“Ja. En hij zegt ook dat iedere sigaret tot doel heeft zin in de volgende aan te wakkeren.”
“Fijn. Precies het belerende verhaaltje waar ik op zit te wachten. En nu? Mag ik nu niet meer stoppen met roken dan?”
“Nee.”
“Mooi.”
“Tenzij het een Besluit is.”
“Zal ik eens fijn besluiten dit jaar een hele lange lijst met Goede Voornemens te maken waar ik dan stiekem 1 Besluit tussen stop?”
“Dat lukt je toch niet. Daarvoor ben je veel te veel Doorzetter in Slechte Dingen.”
“Chapeau voor mij dan maar! Plop!”

Mijn hersenhelften zijn uitgesproken.
Ik leg mijn pen neer, zet koffie en pak een vers boek qua donkere middag op de kortste dag van het jaar. Nog vóór ik op pagina 25 ben heeft het woord Besluit (met eveneens een hoofdletter) me al vier keer vanaf de bladzijden in mijn gezicht gespuugd.

Dat verzin je toch niet?


2 december 2013

Hoor wie klopt daar

Ik was al jaren niet meer naar een Koopzondag geweest.
Dus omdat ik de hele Sintsfeer een beetje dreigde mis te lopen door sterfgevallen, faillissementen en beschikkingen, trok ik er gisteren op uit. Ik hoopte me ruim te kunnen voeden met vrolijke “Hoor wie klopt daar”-liedjes uit luidsprekers op straat.
Eerst moest ik wat papieren afgeven bij Sign en daar vertellen dat ik twijfels heb over mijn bestuurswerk voor de galerie, nu de rechter heeft bepaald dat een (willekeurige) directeur er in zijn personeelsbeleid met de pet naar mag gooien, geen visie hoeft te hebben en absoluut geen verantwoordelijkheid draagt voor financiën.
Wat heeft het voor zin bestuurslid te zijn als je de verantwoordelijke voor de dagelijkse leiding daar formeel niet meer op aan kunt spreken?
Ik ben nog niet toe aan een besluit. Ik denk alleen dat ik er misschien over na zou moeten denken. Want ik twijfel zwaar. Over het nut.

“En ja,” zei ik thuis nog, “Formeel gaat dit het bestuur aan, niet de directie. Dus misschien moest ik het eigenlijk eerst maar eens met Klaas bespreken. In alle rust.”
Daarna fietste ik naar Sign waar geen directie was, maar waar wel Klaas zat te surveilleren, die meteen een pot koffie zette en stroopwafels serveerde.
We spraken vurig over rechtszaken, de gemeente en woonschepen. Klaas’ favoriete onderwerp is die drie samen.
Mijn twijfels, die ik tussen de regels doorvlocht, werden liever niet gehoord. Af en toe spraken we ook met dichteres Anneke die ondertussen de expositie bewonderde. Ik denk dat zij een goed observator is.

Er is veel te zeggen over de afgelopen anderhalf jaar. Veel ondermaats presteren dat beloond wordt. Veel weglopen voor verantwoordelijkheden dat niet bestraft wordt. Veel actieve houdingen die genadeloos bespeeld worden.
Ik dronk een kleine twee uur koffie met mijn secretaris in het kantoortje van Sign en luisterde naar verhalen en maakte plannen voor de volgende cultuurnota, want de activist in mij kan dat toch niet laten.
Daarna kocht ik mijn Sintkado en vergat ik te luisteren naar muziek uit luidsprekers.