Ik heb de Chiro toch maar verteld over de Fysio, voornamelijk omdat ik vreesde dat Susan blauwe plekken had gekneed die ik niet voor Elena zou kunnen verbergen. Die keek natuurlijk helemaal niet onder mijn shirt. Moest kunnen, zei Elena zelfs, in de woorden van mijn moeder. Het klonk als toestemming, waar ik wel om moest grijnzen. Mijn ruggengraat stond schever dan normaal, ik moet aan de deur hangen, en we spraken even over terugkeren naar werk. Dat koffiedrinken soms belangrijker kan zijn dan presenteren en leveren. Ze had er zelf ook tegenop gezien, zei ze. En dat was alles wat we over haar terugkeer zeiden.
's Middags dronken Brigitte en ik thee bij de Ugly Duck en namen er een taartje bij dat zij half liet staan. Ik wou dat ik haar discipline had want het was gewoon niet lekker. Mijn vork dacht daar anders over. Na een uur was ik klaar met de herrie en wilde ik lopen, het liefst naar VdV om tussen de boeken te graaien. Maar daar voor de deur kreeg ik een app van Indra, de schoonmaakster van ons kantorenpand. Haar jongste zoon is op 31 dec plotseling overleden, van de brug gevallen, appte ze. Het doet me bijzonder veel pijn. Ze heeft me laatst nog stralend en met pretogen staan uitleggen dat het slecht met haar gaat vanwege lichamelijk ongemak, en nu is haar zoon overleden. Het raakte me enorm.
Ik kocht een boek, ik ging 's avonds naar de schouwburg, negeerde manhaftig de herrie van publiek, en al die tijd dacht ik aan Indra. Ik omhelsde acteurs die na afloop in de artiestenfoyer langs Loes en Jetta en mij kwamen, complimenten uitdelend, en ik zag de hele tijd Indra voor me. Ja, Jetta was er ook, haar indringende parfum is op de een of andere manier in mijn haren terecht gekomen.
Mijn rug deed zeer, de artiesten zeiden steeds vriendelijk 'nee blijf maar zitten', mijn hoofd zat vol en dat ongeluk van de zoon wilde er per se nog bij in terwijl ik daar niet van gediend was. Al die worstelingen maken me moe, en het gaat niet eens over mij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten