Drie afspraken. Eigenlijk teveel. Dolblij dat ik de bestuursvergadering van TNHB en de bijeenkomst van Mamacash had afgezegd. Eerst werk, toen bedrijfsarts en toen de kapper. Bij de laatste: ik gaf hem € 25 in plaats van € 30, in de volle overtuiging dat ik hem 30 gaf. Ik maakte zelfs een grapje over dat het niet gestreken was zoals hij met de vorige klant maakte. Gelukkig deden we heel cool over mijn vergissing. Gepraat over hersenschudding, en meer kan ik me niet herinneren. Mijn haarkleur in de winter is middel-blond, naar Europese standaard. Daarvoor op de fiets naar Zernike, naar de bedrijfsarts. Rustig aan opbouwen, zegt hij, anders ben ik zo terug bij af. En toen vertelde hij over zijn tijd als muzikant, bassist. In Winschoten. Dat ken ik, zei ik, van een ex begin jaren negentig. Wie dat was, wilde de arts weten. Nee, zei ik, en hij knikte verontschuldigend. Bassist en arts dus.
Wat me bij hem te binnen schoot: routes. Ik heb problemen met routes. Twee jaar geleden wist ik feilloos in een vreemde stad waar ik was, nu knalt mijn hoofd al als iemand zegt Links en dan de tweede rechts. En met knallen bedoel ik: ik kan het niet aan, bevries, en mijn hoofd schakelt uit. Misschien zeg ik nog iets van Hmm, want een geluid maken werkt geruststellend. Cijfers werken ook bevriezend, tegenwoordig. En ik ben zo dol op cijfers!
Het begon in de ochtend toen de auto niet wilde starten terwijl ik naar Drachten moest. De accu is met dit weer leeggelopen. Denk ik. Denkt iedereen, ook de bedrijfsarts. Naar hem ging ik sowieso al met de fiets, qua beweging. Heen met het gemak van de elektrieke, terug met een lege accu. Maar die had ik gewoon vergeten op te laden. Ik kon bijna in een rechte lijn dwars door de stad naar het noorden fietsen, langs de nieuwe kamer van neef Watze die vandaag de sleutel krijgt tot opluchting van zijn familie. In plaats van Drachten heb ik lang gebeld met collega Clairy en ben met de Werk Drive aan het knutselen geweest.
De arts zei: beter te langzaam dan te snel. Ik zei: maar voor hoeveel uur moet ik me dan op welk moment beter melden? en hop het duizelde alweer. Hij zei: daar ga jij niet over (we tutoyeerden al weer een tijdje). Hanteer de tactiek: werk meer als je dat kunt en meld dat pas achteraf aan degene die het moet doorgeven aan de arbodienst. Want dan weet je zeker dat je op het juiste aantal uren zit. Ik kwam slecht uit mijn woorden, vond ik, ik moest erg zoeken. Hij zei dat niet te merken. Toen was het ineens genoeg. Stop, zei ik na weer een bassistenverhaal. Ik zit vol, ik ga. Maar toen zat er al weer een uur op.
Ik werk vandaag van 11 tot 1, ga dan Michel een ijsje brengen en zijn boekenkast plunderen. Vanochtend las ik Schaaknovelle. Klein, mooi, en eindelijk weer het gevoel dat ik kan lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten