Drie mannen
beenden me voorbij de wachtende lift in. Ik sprintte er eentje op zijn hak met
mijn zware schoen omdat ik mee wou en zei wel sorry maar had niet het idee dat zijn It's oké
oprecht was.
Een van de
andere mannen vroeg op welke knop hij voor me kon drukken en toen ik Thirteen
zei staarde hij me aan maar drukte braaf op de knop.
De derde man
begon te schuifelen. Wauw, zei hij, ik wist niet dat ze dat nog ergens deden.
Yeah, zei de
knopdrukker, daar houden bouwers zoals wij niet van.
Ze keken alle
drie wat betrapt naar mij.
O jee, dacht
ik, er is weer eens iets aan mij voorbijgegaan. Wat was er op de dertiende
verdieping? Een mooi balkon waar ik niks van af wist?
Een goede hotelbar?
Staat het
berucht om zijn nachtelijke feesten?
Ik ben zo
traag dat ik pas rond floor 4 hun bijgeloof begreep.
En verwarde mannen zijn grappig. Zeker in Amerika. En helemaal verwarde mannen van tegenwoordig, maar daar wil ik het niet over hebben. Nooit meer.