27 december 2016

Tantra

Omdat we altijd strak georganiseerd zijn klonk het "De bloemen! We zijn de bloemen vergeten!" in de buurt van Assen West niet fijn.
We reden terug naar Groningen, verpakten de stelen in boterhamzakjes, legden de drie bossen op de achterbank, deden nog een flauw rondje "Iedereen alles bij zich?" en reden weer richting het zuiden. Tot Tynaarlo, want daar draaiden we weer om vanwege een vergeten portemonnee met onmisbaar rijbewijs.

Waar het me nu om gaat is dat we alles zo aanvaardden in stilte. Een berustende en kalme stilte. Misschien wat gelaten, ik weet het niet. Het was de stilte van twee mensen die geleerd hebben dat hartgrondig vloeken en schreeuwen van frustratie geen enkele zin heeft en bewaard dient te worden voor momenten waarop je wereld aan diggelen valt en je vingertopje aan de andere kant van de zaag op de vloer stuitert of als mensen tegen je wil afscheid van je nemen.
Van die onherstelbare momenten.
Dat is twee keer omdraaien op de snelweg niet.

Misschien wachtten we eigenlijk wel op elkaar en was het een beetje de Spannende Stilte van het Uitstellen die over een spoorwegovergang hangt op het moment dat de trein voorbij is en de bomen omhoog zijn maar de lichten nog net twee keer moeten knipperen omdat de bel nog luidt.
Die paar seconden dat iedereen wacht. En naar elkaars fiets kijkt. En het oversteken uitstelt tot het punt dat uitstel niet meer fatsoenlijk is. Een beetje als tantraseks denk ik dan maar.



19 december 2016

Londen

In Londen vielen de kersttruien het meest op.
En de pubs. En dat de rode wijnen in die pubs best goed zijn. En dat niemand ooit in ons hotel zou moeten slapen dus dat we niet moeten vergeten dat aan Trip Adviser te melden.
En dat van de Mousetrap het theater méér de moeite waard is dan de voorstelling en dat in de pauze daar hooguit twintig mensen aan de bar hangen.
En dat in de Spaanse restaurants ook echte Spanjaarden werken en in de Italiaanse ook echte Italianen dat dit ook geldt voor de Chinese en Indiase restaurants maar dat laatste geldt hier ook dus dat was minder opzienbarend.
In het Italiaanse restaurant speelde een pianist muziek uit alle landen. We kregen het verzoek een verzoeknummer aan te vragen. Maakte niet uit wat, hij kon alles.
"The pianoman," zei Cor zonder aarzelen.
De pianoman zong er bij en keek ons strak aan. 
Ik word er steeds beter in om gewoon strak terug te kijken naar mensen die mij aankijken. Het is een gave denk ik. Eentje die ik tot voor kort vergeten was te ontwikkelen maar die ik nu als een hele fijne ontdekking beschouw.
Ik liet mijn laatste losse ponden vallen in het glaasje op de piano, we knikten elkaar blij toe en de serveerster schok ons nog een limoncello in voor we weer West End indoken.

Na Londen bleek de rest van de wereld de kersttruien ook al te hebben ontdekt. Ik vind dat wel wat hebben, mits we ook die eet- en pubcultuur gaan overnemen. Wat een gezelligheid is dat toch.



15 december 2016

Kats

Ik voel me het meest een kat als ik naar een draaiende wasmachine staar, naar de hoeveelheid schuim, de manier waarop natte kleding op elkaar geperst wordt en geslagen, geslagen, geplet. Naar linksom en stilstaan en rechtsom en woest centrifugeren.
Soms volg ik met mijn ogen een kat die onze poort opklauwt en geef hem dan met mijn wil en gedachten die zetjes die hij nodig heeft om boven te komen. Dat noem ik solidariteit, daar zit volledig berusting achter sinds mijn laatste kat dood is gegaan en de tuin weer een algemeen erkende doorgangsroute werd. Recht van overpad voor katten. Ik blaas ze tegenwoordig tenminste niet meer weg.
Ik houd ook van het bolletje dat tegen het glas tikt, en de knopen en ritsen die lekker schuren. Voor mij geen bovenlader meer.



2 december 2016

Werkelijkheid

Ik lees een boek op papier en een boek digitaal. Van het digitale boek word ik heel blij, het is geschreven met een enorme vaart en gaat over een wereld van alcoholisme en criminaliteit die ik niet ken. Ik zoek recensies op die me bevestigen in mijn blijheid en vind vooral kwade stukken van lezers omdat de schrijver geen komma's gebruikt en omdat zijn eerste boek niet helemaal op waarheid blijkt te berusten.
Als mijn iPad leeg raakt en ik hem aan de lader moet hangen pak ik mijn papieren boek dat zich tweehonderd jaar geleden afspeelt in een wereld van de rijken en van oorlog, een wereld die ik ook niet ken.
Het interesseert me geen moer of een schrijver zijn werelden volledig of deels zelf heeft gecreëerd, of dat de naam van de schrijver wel de naam is die ze in haar echte wereld ook draagt. Ik hoef ook niet te weten hoe een schrijver er uit ziet.
Ik wil gewoon een goed verhaal lezen dat goed wordt verteld.
De film Fantastic Beasts die ik gisteren zag zal ik daarom snel vergeten




7 november 2016

In de lift 2

Drie mannen beenden me voorbij de wachtende lift in. Ik sprintte er eentje op zijn hak met mijn zware schoen omdat ik mee wou en zei wel sorry maar had niet het idee dat zijn It's oké oprecht was.
Een van de andere mannen vroeg op welke knop hij voor me kon drukken en toen ik Thirteen zei staarde hij me aan maar drukte braaf op de knop.
De derde man begon te schuifelen. Wauw, zei hij, ik wist niet dat ze dat nog ergens deden.
Yeah, zei de knopdrukker, daar houden bouwers zoals wij niet van.
Ze keken alle drie wat betrapt naar mij.
O jee, dacht ik, er is weer eens iets aan mij voorbijgegaan. Wat was er op de dertiende verdieping? Een mooi balkon waar ik niks van af wist?
Een goede hotelbar?
Staat het berucht om zijn nachtelijke feesten?
Ik ben zo traag dat ik pas rond floor 4 hun bijgeloof begreep.


En verwarde mannen zijn grappig. Zeker in Amerika. En helemaal verwarde mannen van tegenwoordig, maar daar wil ik het niet over hebben. Nooit meer.



In de lift 1

Op dag vier in winters New York nam ik de lift naar beneden samen met een enthousiaste Amerikaan.
“Nice scarf,” zei hij. Ik keek nog naar de sjaal, zei bijna This old thing? want het was een heel oud ding en er is zelden iemand die er iets over zegt, voor ik me realiseerde dat dit zijn manier was om in gesprek te raken.
Toe maar dan, dacht ik, ik heb dertien verdiepingen de tijd.
“Ze wilden dat ik een evaluatieformulier invulde. Ha! Bij de vraag Beantwoordde het hotel aan uw verwachtingen, heb ik gezegd: het beantwoordde niet eens aan mijn minimale eisen!”
Ik knikte want het lekkende toilet, de vloerbedekking op de gang die op sommige plekken vol dikke plooien zit en op andere plekken met ducttape is dichtgeplakt, de zwarte haren op de badkamervloer en de wel heel vaak in warmte wisselende douchestraal kwamen direct in me op, en in onze kamer liep ik niet op blote voeten onder het mom van Koud & Winter, wat een dikke vette leugen naar mijzelf was.

Vroeger was dit een prima hotel, zei hij, maar nu heb ik zelfs zwarte schimmel op mijn kamer en ik heb een nare hoest gekregen. Ha!
Hij grijnsde nu breeduit.
Ik heb vrienden bij de Health Departement en zodra ik ze dit vertel, real black mold, dan sluiten ze dit hotel IMMEDIATELY! Ik ga het nu regelen en ik hoop voor jullie dat ze een beter hotel als vervanging vinden.
De lift was op de begane grond aangekomen en hij stoof blij naar buiten.
Have a nice day, riep ik hem achterna en hoopte dat het hem overmorgen echt zou lukken het hotel te laten sluiten.



5 oktober 2016

Volwassen

Vrijdag aanstaande gaat de deur open die leidt naar mijn volwassenheid. Verwacht ik.
Op dat moment, twee minuten over tien in de ochtend, zal wijsheid over mij uitgestort worden. 
Ik zal voelen hoe is het is om verantwoordelijkheid voor de wereld te dragen, om glimpen van intellectualisme op te vangen en wie weet zelfs af en toe daadwerkelijk even vast te mogen houden.
Het is het moment dat ik ga geven om deuken in mijn auto en het leeglopen van een bankrekening. Dat ik stop met kopen van boeken en kunst voor de leuk, en ga investeren.
Dat ik op booking.com niet meer aanvink dat ik reis voor mijn plezier.
Vrijdag breekt eindelijk het tijdperk aan waarop ik dit alles ook fijn ga vinden. Vrees ik.
Nog vijf uur tot mijn vijftigste.





12 juni 2016

Lastig

Ik vind het lastig dat mensen zeggen te stoppen met roken en dat vervolgens niet doen of, na een maand of drie lekker fris te hebben gegeurd, toch weer beginnen. En dat een paar keer per jaar. Ik vind het lastig omdat ik steeds enthousiast moet zijn en stimuleren en iedere keer dat het mis gaat ben ik zo teleurgesteld dat ik zeker weet dat ik dat enthousiasme de volgende keer niet meer op kan brengen en dat dan vervolgens tóch doe omdat ik zo hoop dat het goed gaat. De één na laatste keer dat er gestopt werd met stoppen ben ik ongelooflijk kwaad geworden en vloekte ik de zwakheid in de roker volledig stijf. Hielp ook niks.

Het is vooral lastig omdat ik het steeds minder begrijp. Het ziet er niet uit, kost kapitalen en het is niet bepaald goed voor je lichaam. Bovendien is het een lachwekkende afhankelijkheid. Er is een hele industrie bij gebaat om mensen zo afhankelijk mogelijk te houden en mensen doen daar geheel vrijwillig aan mee. Sterker nog, ze verdedigen het roken. Die stof en die mannetjes hebben het voor elkaar gekregen dat ze verdedigd worden. Nu zijn er meer vergiften in de samenleving die verdedigd worden maar vaak is dat uit zelfbehoud. Waarom verdedigde ik mijn rookgedrag? Omdat ik het zag als deel van mijn identiteit en dacht dat ik stoer was en er stoer uit zag als ik rookte. Dat ik daar zo lang in gestonken ben, ik begrijp het niet. Ik moest eerst van buitenaf toekijken denk ik.

Het is ook lastig omdat het mij eigenlijk niets aan gaat. Het is niet mijn gevecht met die gewoonte. Ik hoef zelf niet meer te doen alsof het me ooit gaat lukken (alleen toevallig nèt even deze keer niet). Ik ga eens stoppen met me iets aantrekken van stoppogingen van anderen.
Iedereen gelukkig, niks lastigs aan.


20 mei 2016

De Baas


De laatste dagen heb ik echt last van een ochtendhumeur. Misschien al wel langer dan een paar dagen. Ik merk het vooral als ik de werkkamer in kom om kleren te pakken uit mijn kast, en daar het halfdonker van de kamer tegen het lijf loop. De beide dakramen zijn afgeplakt met plastic en de lucht is bedompt. De was laat ik al langer hangen dan nodig, uit pure baldadigheid. Als het niet is zoals ik wil dan ga ik niet mijn best doen.
's Nachts is het benauwd in de slaapkamer. Niet alleen omdat de ramen niet open kunnen en we steeds vergeten om de deur wagenwijd open te zetten, maar ook omdat de kozijnen zijn afgetimmerd met hout waar ik niet tegen kan, denk ik, al zie ik dat alleen als mogelijkheid wanneer ik het zie. Ik heb een lousy geheugen.
Gisteren appte Cor een foto van een slaapkamerraam. Een echt raam in onze slaapkamer. Eentje met een grote sticker in het midden. Eentje waardoor ik de lucht en de bomen in de tuin kon zien.
Er zijn nog geen gordijnen, de aannemer noemt het "Sterren kijken". We lachten digitaal want ach, hoe erg is dat nou? Onder de blote hemel liggen waar alles zes weken lang zo donker is geweest en voorwaar ik lieg. Vóór die zes weken hebben we het gordijn voor dat grote raam al een jaar niet omhoog kunnen krijgen en het raam zelf kon al twee jaar daarvoor niet meer open. Zo'n aftandse bende was dat in mijn eigen huis en zo gemakkelijk, want stap voor stap, waren we er aan gewend geraakt. 
Wat wel raar was op de foto, zag ik toen ik die tijdens een volgende vergadering beter bestudeerde, was dat er geen handvat op het raamkozijn zat.
Cor belde op het moment dat ik in de auto stapte. Hij was inmiddels thuis en vertelde dat de hendels bovenaan de ramen zitten, waar we niet bij kunnen, en begon uit te leggen hoe tuimelramen werken. Ik merk al een paar dagen dat ik ook 's middags niet het humeur heb van een lieve aardige geduldige vrouw en dat ik dat wel probeer te zijn, of te doen alsof, omdat ik weet dat ik alleen mijzelf er mee heb als ik er aan toegeef. Of als ik toegeef aan mijn vermoeidheid. Of als ik doe alsof ik aan het eind van de dag nog steeds informatie binnen kan laten komen, opslaan en er op reageren.
's Avonds blijkt de pijp steeds vroeger leeg te zijn. Wil er niets meer bij? Wil ik met mijn hoofd op de tafel liggen? Vervloek ik in stilte iedereen in mijn omgeving met de breedste engelenglimlach om mijn mond? Hoogste tijd om een eind aan de dag te maken.
Dus Cor legde uit hoe het met tuimelramen werkt en ik haalde mijn schouders op. Natuurlijk weet ik dat. Iederéén weet dat. Het enige wat de aannemer hoeft te doen is de ramen er uit te halen en om te draaien.
Cor viel stil.
"Dat probeer ik je net uit te leggen," zei hij, "Dit is geen kwestie van omdraaien, dat is niet mogelijk want dat zou in dit geval betekenen dat een open raam een soort kuip is die regen opvangt en naar binnen loodst."
"Nee," zei ik. "Dat gaat er niet meer in. Dat moet ik zien."
Cor liet het me zien zodra ik thuis was en we lachten tot de tranen over mijn wangen liepen.
Zo lang gewacht en zo blij en zo moe en zo niet wat ik verwachtte.
We appten Kees.
Verdomd, appte hij terug, nooit bij stil gestaan.
Een minuut later kwam hij met een oplossing: een bijbehorende stok die hij ons vanochtend demonstreerde op het moment dat de schoonmaaksters kletsend en aandacht vragend binnen kwamen.
Afsluiten voor ruis lukt me de laatste tijd wél erg goed. Ik gebruik daar mijn engelenglimlach voor.
Ik kies mijn tijd en mijn strijd. Ik volg mijn agenda en werk acht uur per dag.
Ik sluit me af voor werksters en voor rommel. Zoals ik me ook jaren heb kunnen afsluiten voor dichtgespijkerde ramen en slecht geventileerde slaapkamers.
Kees gaf de stok aan Cor. Vandaag plaatsen ze de resterende ramen en een flink deel van de dakpannen, morgen en overmorgen de rest.
Toen ik naar mijn werk vertrok haalde Cor al mijn jurken uit de kast en legde ze op het bed zodat de heren in mijn kast aan het werk konden met de afzuiging voor de douche. Die was ook al tien jaar slecht.