25 september 2012

Heidesessie


Ik was op de hei en ik verklap het maar meteen: het was heerlijk.
Op weg er naartoe reed ik door een stortbui. Bij aankomst op de nieuwe parkeerplek was het bijna droog. Toeval? Ik dacht het niet.
Alleen de eerste paar honderd meter liep ik in de regen. Voor de rest van de tijd hield ik mijn paraplu in de hand, maar dat is altijd nog beter dan in een regenpak rondritselen.
Kortom: heerlijk.

Van alle warmhoud- en droogblijf-tips die ik na mijn vooraankondiging op Facebook had gekregen heb ik er niet 1 opgevolgd en dat was maar goed ook. Het was warm, het was droog, en op de hele grote vlakte was verrassend veel te zien wat ik anders door de berenburg misschien wel had gemist.
Ik zag nieuwe bankjes, nieuwe bordjes en veel omgehakte bomen. “Het is niet de bedoeling dat het Balloërveld boomloos wordt”, stond op de bordjes. Maar het had er op sommige plekken toch wel de schijn van.

Er was kleur, hordes opvliegende mini-vogels en voorbijrazende auto's op de achtergrond.
Ik liep verder dan normaal en zag meer grafheuvels dan normaal. Ze deden me niks en ik vroeg me af of dat wel had gemoeten. Je loopt daar dan toch tussen een paar eeuwenoude lijken door.
Ik zag wel een oude man met een fototoestel op zijn buik. Maar toen had ik al een blaar en even geen zin om een grappige vergelijking te maken.

Twee uur later stapte ik in de auto met stramme benen en een drooggewaaide paraplu. Veel beter dan een regenpak.



21 september 2012

Interactief lezen


Ik blijk tijdrovend te lezen.
Maar dat wist ik pas toen ik een vriendin vertelde hoe ik dat doe.
We hadden het over de geneugten van de iPhone, en waar ik hem allemaal voor gebruik.
"Lezen natuurlijk," zei ik. Maar dat moest ik uitleggen.

Als ik een Wallander lees ligt mijn telefoon naast me en heb ik de app Kaarten open gezet. Ik volg Wallander namelijk in zijn speurtochten van Ystad naar Skurup, en als Mankel schrijft dat hij een half uur over die rit doet dan ga ik dat na. Ik test de schrijver niet eens, ik wil alleen maar die route afleggen omdat ik mijzelf tijdens het lezen identificeer met Wallander. In zijn laarzen loop en in zijn auto rijd.

Als ik in de biografie van Steve Jobs lees dat er geweldige commercials zijn gemaakt in de begintijd van de iPod, dan zoek ik die op bij YouTube en bekijk ik meteen hoeveel fans er dingen in elkaar hebben geknutseld met die silhouetten met hun witte oortjes.
De wereld is zo dichtbij, ik kan met alles meeleven, meevoelen en meegaan.
Iemand hoeft maar een minieme verwijzing te geven naar een historisch wiskundig probleem en hup, daar komt Gödel-Escher-Bach uit de boekenkast.
Natuurlijk is het tijdrovend, en natuurlijk is het helemaal nergens voor nodig.

Ik maak niet alleen gebruik van apps en internet maar ook van mijn eigen reisboekencollectie, de Dikke van Dale en de kennis van anderen.
Er wordt een film genoemd en hoppa, open gaat die IMDb app.
Een beschrijving van een straat in Rome? Tsjakka, daar is Google Maps 3D!
En die alinea lijkt toch wel erg veel op wat Dinges laatst schreef op Facebook! Even checken.

Het is onbedwingbaar en ik weet niet waarom.
Mijn vraag is nu natuurlijk wel: ben ik hierin één van de weinigen?
Ik kan het me namelijk niet voorstellen.
Maar ik kan het ook niet opzoeken.
Of beter gezegd: hier is eindelijk iets dat ik niet op WIL zoeken.
Want wil ik wel weten of anderen ook bijna, dus nog niet echt natuurlijk, muziek opzetten die in een boek wordt genoemd?
Ik dacht het niet. Of wel, maar dan vind ik het wel graag terug in een of ander opslagsysteem.


18 september 2012

Bio-literatuur

Gisterochtend las ik een prachtig en lang stuk uit de Vanity Fair over Obama en ik ben heel blij dat zijn tegenstander wiens naam niet genoemd zal worden achter staat in de peilingen.
Ik had het artikel nog niet uit of de postbode belde aan en gaf me 2 verrukkelijke boeken over Dorothy Parker  waaronder "The Portable Dorothy Parker". Ik kan het niet uitleggen maar daar gaat mijn hart dus sneller van kloppen. Ik zou bijna zeggen dat ik me verlustig aan het idee dat het binnen handbereik ligt, net als bij die brief van Parker op Letters of Note die ze vanuit het ziekenhuis schreef aan een vriend. Ik koester het, ik verheug me er op, maar ik laat het nog wel eventjes lekker liggen.
Maar ik ben er nog niet aan begonnen omdat het eenmaal uit, ook meteen zo 'uit' is.

De nieuwe boeken legde ik op de keukentafel, en toen boog ik me weer over het boek dat ik nu al 3 weken lang bijna uit heb: "Steve Jobs, de biografie".
Ik hield veel meer van Apple voordat ik aan dit boek begon. Wat een nare man is die Jobs!
Waar Obama en Parker oog hebben voor mensen, voor wat hen beweegt en raakt, daar heeft Jobs oog voor design. Daarnaast doet hij zijn best om mensen te raken met schofterige uitspraken.

Ik typ dit nu op mijn MacBook waar mijn iPhone netjes naast ligt. Ik ben me erg bewust van de schoonheid en van het gemak. En ik weet heel goed dat ik nooit meer terug wil naar Windows!

Maar moest die man nu echt zo'n eikel zijn om mooie dingen te bedenken?
Ik denk dat ze hem voor deze minzaam lachende foto een paar duizend aandelen van Microsoft hebben beloofd. Kijk hem daar binnenpretjes over hebben. Wedden dat hij hier op grove beledigingen zit te azen?
En wedden dat ik nog zeker 3 weken over de laatste 100 pagina's ga doen?




11 september 2012

Hoge poten


Nu ik last krijg van mijn lenzen draag ik mijn bril weer vaker.
Robuust model met vlindertrekken waar een schaamverhaal aan kleeft.

De dag nadat ik mijn nieuwe bril had opgehaald liep ik op hoge poten terug naar de brillenwinkel. Ik was boos over de manier waarop het glas in het montuur was gezet waardoor het er aan beide kanten een millimeter uitstak.
De brillenman schrok van mijn houding, nam mijn bril aan die hij uit automatisme meteen poetste en woog zijn woorden.
“U heeft normaal gesproken lenzen?”
“Waarom denkt u dat?”
Hij gaf geen antwoord maar voor mij viel het kwartje.
“U bedoelt dat ik jampotjes heb!”

Natuurlijk probeerde hij het in andere woorden te vatten. Maar die hoorde ik niet. Ik liep de winkel uit en dacht met een dubbel gevoel aan mijn lenzen.




1 september 2012

Im- en export van merken


Ik probeer al de halve ochtend om mijn oude blogs van weblog te verhuizen naar hier.
Zoals bijna iedereen met een blog op Web-log.nl ben ik daar al een tijdje geleden vertrokken. En ook zoals bijna iedereen wil ik die oude blogs toch niet zomaar weggooien.
Het exporteren en importeren dat soepeltjes zou kunnen verlopen wordt gedwarsboomd door Blogspot dat geen import van Wordpress (de nieuwe eigenaar van web-log) wil accepteren. Gelukkig bied Google uitkomst waar ik lotgenoten vond die op fora (forums?) schrijven over de absurde im- en exportstrijd en wat daar aan te doen.

De verhuizing is nu redelijk gelukt.
Behalve dan dat de foto's een rommeltje zijn, dat ik alles toch opnieuw en handmatig moet publiceren en dat zinnen in één en hetzelfde stuk spontaan door elkaar staan!!
Dus ik ben even aan het puzzelen en schelden maar eigenlijk vind ik het helemaal niet erg.
Zolang het maar niet dezelfde rommel is die web-log van hun eigen site heeft gemaakt...

Eigenlijk vreemd dat ik klakkeloos schrijf dat Google uitkomst bood als het dwarsliggende Blogspot gewoon een product van datzelfde Google is.