Prikkels

 Werk: ik heb een re-integratieopdracht gekregen die me zeer wel past, en dat is het interne projectplan van de organisatie schrijven. Het eerste gesprek hierover gaf me lucht, het tweede gesprek deed me weer eens twijfelen of ik wel op de goede plek zit. Ik kan zó slecht omgaan met grote ego's die niet kunnen loslaten! Daar zal ik het volgende week over hebben als ik er meer over heb nagedacht. Dat heb ik met Fred gemeen: primair reageren en later realiseren dat ik andere, slimmere, dingen had kunnen zeggen, beter geformuleerd ook. Ik vertrok met hoofdpijn en grote vermoeidheid, ben thuis meteen op bed gaan liggen.

Ouders: Mam valt nu een paar keer per dag weg. Soms zit ze, soms loopt ze. Ze wankelt zelfs in huis, dus misschien maar heel snel een rollator aanschaffen, ik geloof niet dat ze er op tegen is. Gisteren was voor haar een drukke dag met voor het eerst de fysio, de hulp, weer een ambtenaar thuis, de cv monteur en een vriend voor de autosubsidie. Behoorlijk veel voor deze pensionado's. Ik sprak haar drie keer, de eerste twee keer klonk ze zó klein dat ik meteen een auto wilde regelen (in mijn hoofd de opties klaargezet) en mezelf al half af melde voor de uitvaart vrijdag. WP en de familie reageerden lief, ik hoop dat ik vrijdag gewoon kan komen.

De tweede keer dat ik de ouders sprak was om mam ervan te overtuigen, op pa's verzoek, dat ze een afspraak bij de huisarts moest maken. Ze geloofde weer eens niet dat pa ook echt pa was. Waar is de echte Koos? vroeg ze steeds, want alleen die vertrouwde ze. Ik zei: het is belangrijk dat we eerst een afspraak maken, dat kan deze Koos heel goed, die vertrouw ik helemaal. Daarna hebben we het wel over de andere Koos. Ik stond op de ene mobiel op de luidspreker, en ze belden de huisarts op de andere mobiel, die pa ook op de luidspreker zette zodat ik mee kon praten. Ze zijn blij met de assistente maar ik vond het een heel vervelend mens dat al meteen allerlei conclusies trok en het zelf wel het beste wist. De dokter zou wel bellen. Nee! riep ik, die spoedplek die ze biedt is veel beter. Dokter Bob moet haar zien.

Tegen tien uur gisteravond belden ze weer. Alles was goed, het ging nu fantastisch, de overdosis prikkels was blijkbaar verwerkt. Ik geloof er niks meer van natuurlijk. Straks maar eens horen of ze zich vandaag goed genoeg voelt om naar de dagbesteding te gaan. Morgen ga ik er weer heen en blijf een nachtje. Wat zal ik koken, hoe neem ik dat mee in de trein en wanneer is onze auto eindelijk klaar?