27 december 2016

Tantra

Omdat we altijd strak georganiseerd zijn klonk het "De bloemen! We zijn de bloemen vergeten!" in de buurt van Assen West niet fijn.
We reden terug naar Groningen, verpakten de stelen in boterhamzakjes, legden de drie bossen op de achterbank, deden nog een flauw rondje "Iedereen alles bij zich?" en reden weer richting het zuiden. Tot Tynaarlo, want daar draaiden we weer om vanwege een vergeten portemonnee met onmisbaar rijbewijs.

Waar het me nu om gaat is dat we alles zo aanvaardden in stilte. Een berustende en kalme stilte. Misschien wat gelaten, ik weet het niet. Het was de stilte van twee mensen die geleerd hebben dat hartgrondig vloeken en schreeuwen van frustratie geen enkele zin heeft en bewaard dient te worden voor momenten waarop je wereld aan diggelen valt en je vingertopje aan de andere kant van de zaag op de vloer stuitert of als mensen tegen je wil afscheid van je nemen.
Van die onherstelbare momenten.
Dat is twee keer omdraaien op de snelweg niet.

Misschien wachtten we eigenlijk wel op elkaar en was het een beetje de Spannende Stilte van het Uitstellen die over een spoorwegovergang hangt op het moment dat de trein voorbij is en de bomen omhoog zijn maar de lichten nog net twee keer moeten knipperen omdat de bel nog luidt.
Die paar seconden dat iedereen wacht. En naar elkaars fiets kijkt. En het oversteken uitstelt tot het punt dat uitstel niet meer fatsoenlijk is. Een beetje als tantraseks denk ik dan maar.



19 december 2016

Londen

In Londen vielen de kersttruien het meest op.
En de pubs. En dat de rode wijnen in die pubs best goed zijn. En dat niemand ooit in ons hotel zou moeten slapen dus dat we niet moeten vergeten dat aan Trip Adviser te melden.
En dat van de Mousetrap het theater méér de moeite waard is dan de voorstelling en dat in de pauze daar hooguit twintig mensen aan de bar hangen.
En dat in de Spaanse restaurants ook echte Spanjaarden werken en in de Italiaanse ook echte Italianen dat dit ook geldt voor de Chinese en Indiase restaurants maar dat laatste geldt hier ook dus dat was minder opzienbarend.
In het Italiaanse restaurant speelde een pianist muziek uit alle landen. We kregen het verzoek een verzoeknummer aan te vragen. Maakte niet uit wat, hij kon alles.
"The pianoman," zei Cor zonder aarzelen.
De pianoman zong er bij en keek ons strak aan. 
Ik word er steeds beter in om gewoon strak terug te kijken naar mensen die mij aankijken. Het is een gave denk ik. Eentje die ik tot voor kort vergeten was te ontwikkelen maar die ik nu als een hele fijne ontdekking beschouw.
Ik liet mijn laatste losse ponden vallen in het glaasje op de piano, we knikten elkaar blij toe en de serveerster schok ons nog een limoncello in voor we weer West End indoken.

Na Londen bleek de rest van de wereld de kersttruien ook al te hebben ontdekt. Ik vind dat wel wat hebben, mits we ook die eet- en pubcultuur gaan overnemen. Wat een gezelligheid is dat toch.



15 december 2016

Kats

Ik voel me het meest een kat als ik naar een draaiende wasmachine staar, naar de hoeveelheid schuim, de manier waarop natte kleding op elkaar geperst wordt en geslagen, geslagen, geplet. Naar linksom en stilstaan en rechtsom en woest centrifugeren.
Soms volg ik met mijn ogen een kat die onze poort opklauwt en geef hem dan met mijn wil en gedachten die zetjes die hij nodig heeft om boven te komen. Dat noem ik solidariteit, daar zit volledig berusting achter sinds mijn laatste kat dood is gegaan en de tuin weer een algemeen erkende doorgangsroute werd. Recht van overpad voor katten. Ik blaas ze tegenwoordig tenminste niet meer weg.
Ik houd ook van het bolletje dat tegen het glas tikt, en de knopen en ritsen die lekker schuren. Voor mij geen bovenlader meer.



2 december 2016

Werkelijkheid

Ik lees een boek op papier en een boek digitaal. Van het digitale boek word ik heel blij, het is geschreven met een enorme vaart en gaat over een wereld van alcoholisme en criminaliteit die ik niet ken. Ik zoek recensies op die me bevestigen in mijn blijheid en vind vooral kwade stukken van lezers omdat de schrijver geen komma's gebruikt en omdat zijn eerste boek niet helemaal op waarheid blijkt te berusten.
Als mijn iPad leeg raakt en ik hem aan de lader moet hangen pak ik mijn papieren boek dat zich tweehonderd jaar geleden afspeelt in een wereld van de rijken en van oorlog, een wereld die ik ook niet ken.
Het interesseert me geen moer of een schrijver zijn werelden volledig of deels zelf heeft gecreëerd, of dat de naam van de schrijver wel de naam is die ze in haar echte wereld ook draagt. Ik hoef ook niet te weten hoe een schrijver er uit ziet.
Ik wil gewoon een goed verhaal lezen dat goed wordt verteld.
De film Fantastic Beasts die ik gisteren zag zal ik daarom snel vergeten