Hij is rood, en ik schijn hem te hebben gekocht toen we zaterdagavond aan de keukentafel genoten van de Uit de Buurt Box, met een extra flesje wijn. Ik had me gelukkig wel zo goed voorbereid dat ik hem blind kon kopen, bleek toen ik de volgende ochtend een mailtje van de lokale muziekwinkel las, en ik precies die ene rode, goedkope sopraan in mijn winkelwagen had gelegd.
Ik verveel me deze lockdown voor geen meter. Ik volgde een zorgtraining, ik schreef een raar essay voor de Jan Hanlo Prijs, ik zocht mee naar een nieuwe bestuurssecretaris, ik heb kaarten gekocht voor het online IFFR en ik schafte me dus een ukulele aan. Gisteravond kwam die, een mini-instrument in een gigadoos met fijn veel kapot te prikken plastic.
Tegen het stemmen zag ik nog het meeste op. Hoe doe je dat zonder absoluut gehoor? Maar je download natuurlijk een app. En voor de rest struin je YouTube af op ukulele-lessen. Massa's zijn er, en ik weet nu al van wie ik wat wil leren. Er is een Nederlands stel dat het leuk en snel doet, alleen is de basis die zij leggen wel heel erg simplistisch. Wat zij het 'ringvingerakkoord' noemen is een C, en ik zeg ook liever A mineur tegen wat volgens hen het 'middelvingerakkoord' is. Gelukkig vond ik een Amerikaanse vrouw in het roze, die me gisteravond laat nog liet zien hoe ik mijn ('mijn') ukulele écht vast moet houden zonder dat 'ie wegglijdt of raar kantelt.
Waarom kocht ik dat ding eigenlijk? Behalve dan vanwege die fles wijn.
Omdat Catharina van Digitolle Grieze zei dat ik dat moest doen zodat we een bandje konden beginnen. En als ik íets altijd al wilde hebben dan is dat een bandje met Catharina. Het gaat wat ver terug, maar bij het eerste Noord Nederlands LiedjesFestival dat ik organiseerde, en waar iedereen aanwezig was die ik later in het theater trof (De Dames Slier, Vrouw Holland, presentatoren Arno en Ruben, och woeste verleden tijden), stond ook een heel bijzondere man op het podium die zich Kalebas noemde. Hij had een ongenaakbaar achtergrondkoortje met Catharina en volgens mij Haar Beste Vriendin. En terwijl ik met de rest van de deelnemers jarenlang de kroeg indook bleef zij mysterieus, en verdween in de enge onbekende ongenaakbare wereld van de Punk. Tot ze natuurlijk een lieve Taart voor in de Club werd.
En nu zei ze tegen mij: koop ook een ukulele, dan beginnen we een bandje!
Ik kan het ding al vasthouden, stemmen, en drie akkoord spelen. Ik kan calypso strummen (jaja), de buren wakker houden en ik kan Het Ding prachtig in de hoes leggen. Joanne Harris bespeelt er een, Katinka Polderman ook, je kunt alle liedjes van Joni Mitchell op de ukulele spelen en mijn eigenste moeder ziet me wel staan op straat naast een open koffer. Stiekem is mijn ultieme doel natuurlijk om in een heus bandje La Vie en Rose van How I Met Your Mother te spelen.
