Ik moet een manier verzinnen om mijn hersens weer in het gareel te krijgen. Kleine woorden kleine stukken, heel even maar op het scherm. Ik twijfel of de klap deze week de derde schudding in 2 jaar tijd was, ik doe even van niet, want dat is niks aan. Waarschijnlijker is het dat de schudding van februari, die in slaap aan het sukkelen was, weer even opgeschrikt werd en zich herinnerde hoe het ook al weer was om een actieve hersenschudding te zijn. Nou, voor ik het weer vergeet: dat is gek genoeg oorpijn, dat is je steeds afvragen: ja maar dat moment dat alles zwart was duurde maar zó kort, dat telt niet echt, en het is de hele tijd die eerste pijn voelen alsof ik aan een stuk door mijn hoofd stoot en weer stoot en stoot aan de deur van de droger die wagenwijd open stond wat ik niet zag want ik heb geen rechteroog en die deur zwaaide natuurlijk schaterend open in die dode hoek.
Hoe krijg ik mijn hoofd weer aan het werk? Freja zei woensdag dat ik warrig sprak, erger dan ze me kent (dank), en dat ze me er in het uurtje dat we taart aten ter gelegenheid van haar verjaardag, vier keer op wees dat ik niet meer wist wat net was gezegd. 'Je moet jezelf gaan testen.' zei ze. Waarop? 'Elles had het ook zo,' zei ze, en toen verzonken Sandra en zij in een vraag op vraagspel hoe lang Elles al dementeerde, hoe lang ze al in Assen zat en wie haar het laatst had gezien.
'Testen waarop?' vroeg ik nog eens, 'Dementie? Serieus? Ik heb gewoon mijn hoofd gestoten en trouwens, zo verward ben ik niet.'
Maar ik vertrok met een lelijk gevoel. Mijn moeder is dementerend, ik ga haar niet inhalen, hoe competitief ik ook mag zijn. Ik vertik het. Dit zijn gewoon knikkers die rustigaan terug in hun eigen kuiltje rollen, als ik ze maar de tijd gun.
