Ik was zo boos, vanaf het moment dat ik uit bed stapte. Ik zocht redenen (de beperkte huishoudelijke inzet van sommigen, en dat ik weer alles moest opruimen en klaarzetten voor de schoonmaker), liep boos in wind en regen naar de HD, waar ik begon aan het digitale dagboek. Ik schrijf ook morning pages, maar dit digitale maakt het serieuzer en ik heb het nodig om serieuzer te kijken naar wat ik doe. Collega Clairy belde met een boel vragen over het project. Ik moest haar antwoorden schuldig blijven en voelde me weer superdom hoewel ik gewoon met deze kwesties bezig was toen ik uitviel. Erg jammer dat het nu nog steeds kan voelen als falen, ik moet daar toch echt eens vanaf voor ik met pensioen ga.
Terug naar huis lopend mopperde ik nog steeds, struiken woeien me in het gezicht en ik viel zelf bijna om, maar pas thuis had ik de tegenwoordigheid van geest om op internet te ontdekken dat er iets als Storm Pia langs was geraasd. Langs, door me heen, noem maar een richting. Ik lag na de lunch op de bank, gaf alle mensen van gisteren een andere naam, belde nog eens met de arbodienst maar had weer zoveel wachtenden voor me dus hing ik op want er ligt al een terugbelverzoek, en probeerde wat te lezen in Remainders tot de Rots thuis kwam en we samen boodschappen deden. Ook al veel voor de kerst gehaald, waar ik erg tegenop zag en wat natuurlijk reuze mee bleek te vallen. Ik wist nog niet goed hoe ik mijn boosheid moest kanaliseren, dat trok pas echt weg tijdens het eten. Terwijl hij kookte stroomden appjes binnen. Michel moest in het ziekenhuis blijven, er is een tweede tumor gevonden en dus krijgt hij vandaag weer een stent. Mijn kaarsje hielp niet, ik zal het niet weer aanbieden. Met Elizabeth en Dodi via de app binnen een uur een eetafspraak gemaakt voor woensdag de 27e. Ik ben de enige die ons clubje nog als leesclub zie, geloof ik, en heb dus The Feast gelezen. Niks braafste meisje, het was mijn keuze en ik drong het ze op. En als ik eerlijk ben zijn deze Sisters een fijn excuus om over boeken en schrijven te praten. Het gaat weer een crime worden om de grote leesclub bijeen te krijgen, want ook zonder Harma is zeven leden nog steeds erg veel. Ik heb een peiling geplaatst en hoewel Barbara nog niet heeft gereageerd, gaat het nu al niet lukken om een geschikte datum te vinden. Iemand moet maar schikken.
Wat steeds door mijn hoofd spookt is het verhaal van Ellen dat ze maandag via de app vertelde. Ik had de taarten uitgenodigd voor een clubmiddag begin volgend jaar, zij kan dan niet en vertelde me apart dat haar moeder begin oktober de diagnose kanker kreeg en zes weken later is overleden. Zo snel! Wat mogen wij dan de handen dichtknijpen dat mam pas op haar 84e echt begint te dementeren. Met Ellen geprobeerd een moment voor koffie of eten te vinden maar zijn gestrand op 17 januari.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten