Op tweede kerstdag kwamen we tegen een uur of zes eindelijk weer terug in Groningen. De brasserie om de hoek was open, zagen we toen we er langs reden, en we zeiden voor de vorm nog tegen elkaar: 'Wil jij straks de rundvleessalade eten?' maar die aten we al twee dagen en dus belden we de Brasserie voor we er echt over nagedacht hadden. Er was nog een tafeltje vrij. De wijn was goed, het eten smaakte prima, en de sfeer was opperbest. We bespraken alle families en ik kan wel een boek schrijven over de zijne, maar als ik dat hardop zeg vindt hij mijn familie veel schrijfwaardiger. Ik vind echter dat je drama nodig hebt voor een boek. Apart is wel, hoe volkomen eens we het waren over rare uitspraken die mensen deden. Iemand stemde SGP, iemand anders riep: maar dat is toch hartstikke fout? Er waren op één dag wel vijf soepen omdat iedereen dacht: 'ik ben nou toch bezig'. En dat alleen al bij zijn familie. Bij de mijne zouden we alleen lunchen, vanwege mams vermoeidheid, en toen we aan het eind van de middag wilden vertrekken had ze daar heel veel moeite mee. We vroegen hoe ze zich voelde, of ze het nog een beetje trok, en ze bekende dat ze het liefst weer even naar bed zou gaan. Dan gaan we mam. Gelukkig bleef zus achter, die voor hen drieën nog een kerstmaal kookte.
In de brasserie gaf hij een mooie analyse van mensen. Ik wilde dat ook graag maar merkte dat ik het alleen kan in de vorm van relaties tussen mensen en dynamiek in het geheel. Ja, we vullen elkaar aan, zeiden we. En lazen thuis nog wat onder kerstboom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten