Het zijn luie dagen. De enige plek waar veel gebeurt is op whatsapp, de groepspaps welteverstaan. Een vriendin is gisteren geopereerd, en de taartenclub leeft erg mee. Dat is erg lief allemaal. De chaotische is de leesclub die maar niet tot een datum voor de volgende keer komt, en ik was het gisteren goed zat om steeds een nieuwe peiler te maken. In de auto op 2e kerstdag hield ik de stilstand op de app met een schuin oog in de gaten, en ik dreigde de club stilzwijgend met van alles en nog wat, ik was er tegen die tijd al half uitgestapt. Zeikwijven. Doe het zelf. En dat soort. Tot twee leden elkaar net-niet in de haren vlogen. Het mag natuurlijk niet, maar ik veerde wel op. Alsof ik de rest ineens weer als losse mensen ging zien. Het blijven zeikwijven, en de volgende bijeenkomst, als die er al komt, ga ik melden dat eventuele datumprikkers op het bordje van de eerstvolgende gastvrouw komen te liggen. Ik ga niet weer puinruimen, daar ben ik klaar mee.
De dag was lui omdat ik moe was, ik weet niet wie er eerder kwam, ik heb 's middags fijn op bed gelegen om te rusten. Ben begonnen in twee nieuwe boeken: De filosofieclub van Isabel Dalhousie, waar ik immens veel spijt van heb. Ik ben nu op p. 106, en mensen hebben nog steeds niet door dat het om een moord gaat. Maar erger: ik heb die hele filosofieclub nog niet ontmoet! Daarnaast is het geschreven door een man die denkt te weten dat Isabel vindt dat een man wreed moet doen om aantrekkelijk te zijn. Ik zucht even. Het boek is geschreven in de vorige eeuw. Vandaar (hoop ik) die vrouwonvriendelijke passages. Maar ook zo klungelig! Ze staat op van de piano, doet de klep dicht, zegt: 'nu gaan we eten', en gaat weer achter de piano zitten 'maar nu eerst dit spelen'. Waarom toch?
's Avonds heerlijk met Elizabeth en Dodi uit eten geweest. Het stel aan het tafeltje naast ons was jong en zwijgzaam. Ik wil er geen oordeel over hebben maar ik hoop dat ze die stilte samen prettig vinden. Wij praatten honderduit over boeken, psychologie en scenario's. We duimden dat een scenario van Dodi een van de telefilms wordt en plaatsten onze vraagtekens weer eens bij het netwerksysteem. Tegen half tien keken we op en zagen dat we de enigen waren in dat deel van het restaurant, waarmee we bedankten voor het dessert en overgingen op de thee met een schattig Haags Hopje. Thuis voelde ik me niet goed, misschien was het eten fout gevallen. Maar ook de hoest die ik 's middags een tijdje had was er ineens weer.
Qua voornemens denk ik dat ik vanaf 1 januari een tijd stop met drinken en dat ik mijn twitter definitief offline haal. Ik verheug me op beiden en trek Evi Hanssens "Sinds ik niet meer drink' maar weer uit de kast ter ondersteuning.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten