En verder

Begin november heb ik me ziek gemeld en sinds twee weken probeer ik weer rustig aan te werken maar dat is én vermoeiend én het lukt niet echt vanuit huis omdat ik toch echt wel mijn collega's nodig heb. Ik heb mijn consultant van de arbodienst gebeld om te laten weten dat het langzamer gaat dan ik hoopte, de telefoniste noteerde mijn terugbelverzoek en als het gaat zoals vorige maand dan zijn we twee dagen verder. Ik begin dit weer omdat ik wil weten wat ik doe, wat ik teveel doe en wat ik zou kunnen veranderen. Het helpt mij het beste als ik het noteer en terug kan lezen, onthouden gaat nog niet bijster best.

Maandag 18 dec schreef ik zomaar verder aan het verhaal dat ik ooit bij de Schrijversvakschool ben gestart en dat nooit van de grond kwam omdat ik niet wist wat ik ermee wilde. Het is een geweldig idee (uiteraard), maar dan. Maandag zat ik op mijn bureau bij het Overwinningsplein en ik schreef ineens oplossingen die blij maakten. Iets met een lijk in een diepvries. 's Avonds luisterde ik naar een podcast over het meisje van Nulde, dat door de vriend van haar moeder was vermoord en in een diepvries was gestopt. Ik waardeer het toeval. Ik lees nog steeds Tomorrow and tomorrow and tomorrow en ben erg onder de indruk. Lezen gaat niet meer zo snel, als ik een uur achter elkaar lees is het veel. Jammer want ik wil dit jaar nog 5 boeken uitlezen. Remainders of the day is het papieren boek deze dagen.

Ik kocht kerstkaarten bij de Bruna waar twee rijen tot aan de tijdschriftenwand stonden. Ik heb niet veel eisen: de voorgedrukte tekst moet in het Nederlands zijn, en 'Fijne feestdagen' luiden, en ik wil geen pakjes of sneeuw zien. Ik vind het leuk om ze te krijgen en om mijn kaarten bij anderen terug te zien. En dan geef ik mijzelf meteen een schouderklopje omdat ik Kika- en Rode Kruis-kaarten koop. Maar eigenlijk stuur ik ze (precies 20 vanwege de zegels) omdat ik bang ben de traditie te verliezen als ik er één maal mee stop.

Dinsdag 19 dec sloeg de paniek toe toen ik bedacht dat Kerst ergens binnenkort is en dat wij 'dingen' moeten doen. Ik weet niet wanneer en ik weet niet hoe ik de productie van die dingen voor elkaar moet krijgen. Ik kan het niet overzien. Ik had een fijn appgesprek met Clairy, de collega die weliswaar een veel ergere herschudding heeft, maar er slechts één heeft, en dat brengt de balans weer terug. Zij neemt het residentieprogramma van me over dus we appten zowel over onze hoofden als over het werk. Het lucht me wel op dat ik het gewoon over de schutting kan gooien wat niet echt zo is omdat ik heus wel een uitgebreid en verantwoord document hierover heb geschreven. Clairy en ik begrijpen elkaar hoop ik. Ik zei dat ik graag wil beginnen maar dat ik tegen word gehouden door de angst dat ik kwijtraak wat ik nu heb gewonnen: minder hoofdpijn en meer focus.

Met overbuur Vicki en haar stagiaire Noor thee gedronken. Vicki heeft me uitgenodigd voor de kerstborrel-met-vrienden in de Minnaar op kerstavond. Een traditie die ze na corona weer willen oppakken. Ik zei ja onder voorbehoud. Na tien minuten vrolijkheid voelde ik me ineens raar worden en pas tien minuten daarna drong tot me door dat ik ze niet meer hoorde. Ik hoorde de klanken en ik wist dat ze spraken, maar het drong niet tot me door wat ze zeiden, of ik kon het niet meer aan, dat kan ook. Ik verheugde me meteen op het kantoorbezoek van woensdag. Ik heb de thee op mijn eigen stille kantoor opgedronken en ben op tijd vertrokken omdat ik naar Susan moest voor fysio van mijn heup. Ondertussen appte ik George die jarig was, ik heb het maar eens gevraagd hoe oud hij werd: 73. Respectabel hoe hij een paar jaar geleden nog de Kilimanjaro bewandelde. We maakten een afspraak voor 4 januari, dan komt hij thee drinken. Susan deed me pijn en moest erg om me lachen maar dat is omdat ik bij haar graag een one-woman-show opvoer.

Pa belde of ik donderdag eerder kon komen. Hij moet 's middags kegelen in plaats van 's avonds. Eventueel zou ik na het eten weer terug kunnen. Ik zegde toe en had een vervelend gevoel waar ik pas later over na wilde denken. Want waarom moet ik 2 uur heen treinen om 3 uur bij mam te zijn en dan weer 2 uur terug reizen? Kan ze niet bij de lieve buurvrouwen terecht? Maar hoe kan ik dat nou denken of voorstellen? Dan zie ik deze week mijn ouders niet en ach, zoveel gevraagd is dat toch niet? Ik maakte er een dilemma van.

Op het werk houden ze een kerstdiner. Ik heb er eigenlijk geen moment aan gedacht om te gaan. Voor de vorm een beetje, maar zoveel mensen bij elkaar en al dat geluid, ik moet er niet aan denken! Dus ik ging met Ida een wijntje drinken in de Oude Wacht en voelde me niet schuldig. We hadden elkaar lang niet gezien en het gaat niet goed met Rein dus ik wilde haar weer eens spreken. Na één wijntje trok ik het niet meer en vertrokken we, ik op de nieuwe elektrische fiets van mam, die ik mee heb genomen naar Groningen voor Michel die het fietsen tegenwoordig zwaar valt. Hij appte toen ik bij Susan vandaan kwam dat hij donderdag geopereerd gaat worden en een stent in zijn slokdarm krijgt. Zelfs zijn medicinale yoghurtjes glijden niet meer zomaar naar binnen dus die operatie moest hij echt wel vóór de kerst hebben, willen daar nog spruitjes met spekjes doorheen kunnen. Hij heeft nog humor. Donderdagmiddag steek ik een kaarsje op en we hebben het er nog over wanneer ik hem de fiets ga brengen.

Woensdag 20 dec maakte ik in alle vroegte een excelbestand aan met de kersttaken die nog voor me liggen. Ik heb werkelijk elke taak genoemd, uit angst er een te vergeten. Ik vergeet nogal veel en wat ik nu niet meer kan is een paar dingen tegelijkertijd doen. Het lukt me gewoon niet. Ik kan niet denken: niet vergeten een tientje voor de krantenbezorger klaar te leggen, want ik moet eerst een twintigje kapot maken en echt, ik weet niet hoe ik dat moet doen als ik het niet helemaal uitdenk. Nee, mijn hoofd is niet goed. Maar mijn grootste uitdaging is om niet alleen in de gaten te hebben wanneer ik iets niet meer trek, maar daar ook meteen gevolg aan te geven.

Ik had er zin in om weer eens in Leeuwarden naar kantoor te gaan. Ook om mijzelf uit te testen. De eerste afspraak was met Tanja die zei 'Heb je wel de bedrijfsarts gemeld dat het nog niet gaat zoals verwacht?'. Nee, die arts zie ik 10 januari. Maar volgens haar moet ik dat per se doen want anders loopt de planning in de soep en zij had me voor 2 uur per dag beter gemeld en nou ja, dat kon niet. Ik schoot lichtelijk in de stress en voelde mijn wangen alweer kleuren. Weer iets om in het excelbestand te noteren. Mijn tweede afspraak ging goed met veel lachen. Ik vind Fred een fijne collega die het een en ander van me overneemt en die me op een heel geruststellende manier weer vertrouwd probeert te maken met werk. Hij deelde de zorgen van Tanja niet. We komen er in januari wel uit. Eerst maar eens op kantoor komen en dan rustigaan wat oppakken. Koffiedrinken is ook deel van het werk, en welkom in de wereld van de loondiensten. Daarna at ik een boterhammetje. Mijn stem doet het niet meer, ik kom er niet meer tussen sinds ik vier jaar geleden besloot dat ik er geen zin meer in had overal de baas te spelen. Nu moet ik een tussenweg vinden en eigenlijk komt de hoofdsituatie me wel goed uit. Ik kan eens wat observeren en ik moet niks. Mijn laatste afspraak ging wel, eigenlijk nergens over gehad. Mijn hoofd knalde al lang weer en ik zei het wel maar ik bleef zitten praten. Ik nam de trein van 13.16 uur terug en thuis zette ik me aan het excelbestand. Ik voegde kleurtjes toe en x-jes en maakte er een mooi overzichtje van. Ik belde de arbodienst maar mijn Trix mocht niet gestoord worden. Ik belde ook de ouders met de vraag of ze donderdagmiddag anders konden oplossen. Ja natuurlijk! Geen probleem. 

Ik schreef de kerstkaarten en deed ze op de bus toen ik boodschappen haalde voor de leesclub. Geen zin om over interessante hapjes na te denken, ik zette ze de stol uit het kerstpakket voor, gigantische meringues en bij de latere wijn trok ik simpele zakken chips en popcorn open. Het was welkom. Het was ook wel gezellig hoewel Mary door een misverstand niet opgepikt werd door de auto van Loes en ze wel online aanschoof en bekende dat het haar niet meer lukte om het hele eind naar Helpman te fietsen, Loes een hele, héle uit gebreide analyse gaf van 'haar' boek, Eline er niet was vanwege corona, en Harma de bom dropte dat ze met de club stopt want het voelde te vaak als corvee. Jammer en raar na 8 jaar. Maar 7 leden is ook een mooi aantal. Ik dronk twee bellen rode wijn, had ik zin in, en de bende vertrok pas tegen 11 uur. Heul apart en tegen de gewoonte in appte werkelijk helemaal NIEMAND na afloop een 'dank je' en een 'was gezellig'. Ben wel een beetje in mijn wiek geschoten.