Ze belden van de uitkeringsinstantie. Even wat bevragen en wat checken. Want waarom kreeg ik pas na een jaar en tien maanden onderzoeken bij een re-integratiebureau? En dan ook nog eens onderzoeken waar ik helemaal kapot van terugkwam? Beats me, zei ik. Ik had zelf al een paar keer gevraagd of dit niet mosterd na de maaltijd was. Neenee, zei de verzekeraar van mijn werkgever. Neenee zei de bedrijfsarts. Ik krabde op mijn hoofd en deed braaf mee.
Het begon met een 'integraal cognitief onderzoek' dat ik supergoed deed. Maar dat is niet zo gek want ik ben graag het beste meisje van de klas als er uitdagingen voor me liggen. Twee dagen later had ik een psychiater tegenover me, en twee dagen daarna een neuroloog. De psychiater gaf me complimenten, met de neuroloog had ik schik. Ik lag er drie dagen af, sprak met mijn eigen psycholoog en ergotherapeut, en raapte me bij elkaar voor de laatste rit naar Zwolle en het 'integraal gezondheidsonderzoek' met een fysiotherapeut en een psycholoog. Daarna wist ik een half uur niet hoe ik het parkeerterrein af moest draaien.
Vijf keer vertellen dat het niet goed gaat, en dat toch heel goed willen doen. Ik klauterde me suf.
De week ervoor had ik mijn aanvraag voor afkeuring ingediend, daar belde de man van de uitkeringsinstantie voor. Ik had het goed gedaan, vond hij, aan mij lag het niet. Dat denk ik ook niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten