De grote vraag is: krijg ik energie van contact met andere mensen of slurpt het me leeg en rolt dat vacuüm me richting de AAN-knop waardoor golven adrenaline bezit van me nemen en ik denk dat het energie is? Ja mensen, zo doe ik dat.
Geen benul op het moment zelf, ik word gek van die grenzen die pas achter me opdoemen als ik er al voorbij ben. Denk hierbij gerust in termen van mist en gevaar en niet kunnen bijbenen wat ik nu weer voel bij wat er net is gebeurd. Zie mij de hele tijd spontaan over hekken klauteren en er overheen kukelen, verboden weilanden in, waar al dan niet een stier staat. Voel gerust met me mee bij het idee van beekjes waar ik zonder erg in stap en pas aan de andere kant merk dat mijn beide voeten zeiknat zijn.
Die grenzen begin ik nu pas te voelen door meer op signalen te letten. Ik herken het zware gevoel in mijn hoofd nu wat vaker, en de piep in mijn oren natuurlijk, en zoals laatst, toen werkelijk alle energie uit me wegrende op het moment dat ik de ruimte met verjaardagsgasten binnen kwam. De tweede stap is ook lastig: daar gevolg aan geven. Ik probeer mijzelf nu maar met deze metaforen op te voeden want Het Hoofd houdt niet meer van abstract. Gisteravond doemde het hek langzaam op uit de regen, toen ik bij de MamaCash vrouwen zat en verborgen achter een joekel van een plant de draaistoel bevochtigde met mijn natte billen van het lekke zadel. Lekker stilletje bijkomen, luisteren naar de vrouwen en hun verhalen, en hoppa, daar stond ineens het hek, geen ontkomen aan. Een heel vriendelijk hek, dat wel. Maar ik zag het, ik zocht niet naar de aan-knop maar trok mijn jas weer aan en trapte rustig naar huis, het hek links latend. Goed bezig Baars!
Ik krijg nu applaus als ik zeg dat ik De Nieuwe Werkelijkheid heb geaccepteerd. Hierin kan ik op dit moment toevallig even niet werken, maar straks en langzaamaan en zeker weten gaat het me lukken om ver voor mijn pensioen weer helemaal tip top in orde te zijn. Ja ja, heel knap dat ik mij dat voorhoud, en dat ik het verkoop als acceptatie. Of is het echt acceptatie en neem ik mijzelf hier even met teveel korrels zout?
Laatst maakten twee vrienden, onafhankelijk van elkaar, de opmerking dat het hen best lastig lijkt om de situatie echt te accepteren met mijn karakter, dat ze omschreven als enthousiast en energiek. Waarom komen mensen nu ineens aanzetten met dat Karakter fenomeen? Want het maakt wel degelijk wat uit als mensen dat zeggen. Het zijn linten om de bomen in het bos. Zelf ben ik allang verdwaald.
Mijn oren piepen, ik moet de stilte weer opzoeken. Mijn karakter wil dat dan juist niet doen. Ik voel me meer Dwars dan Enthousiast. Ik luister niet, ik treiter mijzelf. Ik moet gewoon dat hek over klauteren en die stier aankijken. Ik moet duwen en testen. Snap je?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten