10 kilometer zorgen

Ik maak me zorgen.

Om wat er vandaag in de wereld gebeurt. Om hoe er in Turkije, Syrië, Amerika en Nederland omgegaan wordt met mensen die vrijheid zeggen na te streven.

Om het doel van deze ellende: Macht met de hoofdletter W van Wil opleggen.

Ik maak me ook zorgen om de armoede. De fysieke armoede, ontstaan door de kip en ei van crisis en politiek beleid, en de geestelijke armoede die ik steeds vaker aantref in alle soorten en maten en op alle niveaus: het ontwijken en ontkennen van verantwoordelijkheden.

Het zijn de slechtste leidinggevenden die nooit een fout toegeven, of die dat een enkele keer en dan met zoveel aplomb doen dat je meteen weet wat de agenda is.

Ik neem de wereld waar zoals die mij wordt geschetst in de krant, op het journaal en via de correspondenten die ik volg op Twitter.

Dus lees ik daarnaast graag over hele andere dingen. Ik las dit weekend de boeken Bossypants van Tina Fey, en One Hundred Names van Cecilia Ahern uit. Ik las 2 verhalen van David Sedaris, de weekendkrant over theater en literatuur, en ik zag eindelijk de bejubelde College Tour met A.F.Th. van de Heijden en de Lincoln-film van Spielberg.

Alle verhalen en stemmen van schrijvers en strijders bij elkaar op één grote hoop gegooid kwam deze hele wereld me als een immens en surrealistisch kunstwerk voor.

“Kunst heeft geen nut, maar is uitermate zinvol”, is de favoriete uitspraak van mijn Huisschilder. Het Gesamtwerk van de wereld als Strijdtoneel, als Kunstwerk. De krachten die strijden, verbeeld als mensen.

Ik onderteken petities hoewel ik feitelijk bang ben voor mensen met een fanatieke blik in hun ogen en manieren.

Daarom teken ik zorgvuldig geselecteerd, want ik ben het er mee eens dat zaden vrijelijk gezaaid mogen worden, dat atletiekstadions geen voetbalstadions zijn, en dat cultuur belangrijk is.

Ik heb ook de petitie ondertekend tegen pesticiden en andere rommel van Bayer, zodat bijen, en dus de mensheid, kunnen blijven voortbestaan. Maar eigenlijk weet ik helemaal niet of ik dat wel juist vind. Hoe erg zou het nou echt zijn om te verdwijnen? In mijn ogen heeft de mensheid geen nut en is zeker niet zinvol.

Ik kan mensen ook niet met kunst vergelijken. De strijders voor vrijheid, waarheid en schoonheid kan ik alleen waarderen van een objectieve afstand, niet als ik besef dat ik er als aardbewoner deel van uitmaak. Dan moet ik verantwoordelijkheid nemen en verstijf ik in mijn stoel. Waar te beginnen? Met petities ondertekenen?

Met The Queen and I van Sue Townsend in gedachten denk ik dat het tijd wordt om eens uit te schrijven hoe het zou zijn als in een Nederland de maskers zouden vallen en men openlijk zou doen wat sommige mensen denken: "Ik wil geen Macht delen. En ik wil geen ander moeten helpen."

Bezuinig niet op sociale voorzieningen, maar schaf ze helemaal af. Geen uitkeringen, geen onderwijs, geen kunst. Een kleine overheid en geen defensie (behalve hekken om je eigen huis). Geen verzorging, geen stimuleringsprojecten, geen saneringshulp en geen infrastructuur.

Er is maar 1 god en die heet Pecunia. Nee wacht, er zijn er natuurlijk twee: Ego en Pecunia.

Er zijn Republikeinen in Amerika die beweren dat ‘Hollywood’ een linkse weergave is van wat zo mooi en goed kan zijn. Waarom zouden Ego en Pecunia alleen voor dood en verderf van morele waarden zorgen, en worden verhalen over hen altijd verfilmd als de apocalyptische hel?

Waarom niet stralende golfvelden, witte kleding en eten in overvloed? Ik wil graag weten voor hoeveel mensen dit op zou gaan. Wat wordt de waarde van geld als er zo veel van is voor zo'n kleine groep? En wat is de waarde van onderwijs als je een nieuwe werkelijkheid kunt scheppen?

Snel vooruitspoelend denk ik dat de rest van de mensheid verkommert en sterft, wat de overblijvende groep zal genoodzaken zich op te delen in een nieuwe onder- en bovenlaag waarna het patroon zich herhaalt.

Er blijft 1 persoon over.

Wat een bofkont.

“Kunst heeft geen nut maar is uitermate zinvol”.

De mensheid heeft geen nut en is niet zinvol.

Behalve dan dat de mensheid de kunst creëert. (Waarmee ik graag zou willen zeggen dat kunst het doel van het leven is, maar dat gaat helaas niet omdat scheppen van zinvolle zaken niet objectief is.)

Ik maak me in al dit geweld toch wel de grootste zorgen om het kleinste leed: dat ik door een minuscule blessure, die ik vorige week woensdag op de training opliep, misschien aanstaande zondag de 10 kilometer niet kan lopen op de Ladies Run.

En nee, dat is niet die achterlijke loop op hoge hakken.

Ik wilde wegsprinten op nat gras, gleed uit en wist mijzelf op te vangen met mijn bovenbenen. Dat gaf een klap op de spieren die nog steeds gevoelig zijn en die ik ook zeker niet te vroeg weer wil inzetten. Ik heb het dit weekend wel geprobeerd, maar in plaats van na 45 minuten was ik al na 8 minuten weer terug.

Daar gaat mijn Ego.

Het schilderij is van Rudolf Nissi