Een lange lege Eigen Dag blijft nooit lang leeg.
Ik las, ik deed de was, en wat boodschappen. Ik verschoonde een bed en stapte aan het eind van de middag op de fiets om naar de film te gaan.
De kassa was dicht, ik moest mijn kaartje kopen met de wijn.
"U bent nog de enige," zei het meisje. Ik dacht: dat gaat ook vast niet meer veranderen.
De zaal was heerlijk leeg. Ik koos een mooie plek met veel beenruimte want ik mag graag meer ruimte innemen dan nodig is omdat ik mijzelf altijd groter inschat dan ik ben. Als ik naast iemand loop en ik vang een glimp op van ons in de weerspiegeling van een etalageruit dan kan ik mijn verbazing nooit onderdrukken.
Als ik echt zo klein ben, hoor ik me dan niet ook veel bescheidener op te stellen? Meer respect te hebben voor de grotere en bredere mens onder ons?
En dan weet ik weer dat het heel fijn is dat ik dat lengteverschil nooit door heb. Het verwart me te veel.
De film was Hidden Figures. Ik zag hoe de drie dames, superslim, leuk, gelukkig in de liefde, wel binnen de grenzen bleven van de raciale voorschriften uit de Amerikaanse jaren zestig, maar zich niet lieten dwarszitten als het ging om hun eigen capaciteiten.
Ze keken niet naar anderen, maten zich niet naar andere mensen, maar gingen uit van zichzelf en vonden dat niet meer dan logisch.
Ze kregen het trouwens allemaal: liefde én carrière.
Daar waar de witte mensen in La La Land maar één van beiden konden krijgen. Volgens mij heb ik juist dáár om gesnikt, toen.
Om Hidden Figures heb ik geen traan gelaten. Ik voelde een paar keer plaatsvervangend plezier en trots opzwellen. Blijdschap ook om wat ze voor elkaar kregen. De eerste vrouwelijke, zwarte ingenieur worden bijvoorbeeld.
Historisch correcte feelgood film, waarin ze alles krijgen.
Prachtig.
Met een blij gevoel zat ik daarna twee uur een discussie in het Engels te volgen over kopie en originaliteit in de kunst waar ik geen oordeel over hoefde te hebben. Ook wel eens fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten