26 januari 2017

Pioniers

Pioniers waren we. En dromers, en harde werkers. Wij die als eersten een cursus toneelspelen voor volwassenen volgden in ons kunstencentrum.
Een toneelstuk op zich waren we: de wijze, de brutale, de zorgzame, de expressieveling, de timide, de man.
Wij pionierden 14 lessen lang, tot de korte presentatie waar zowaar publiek op af kwam.

Wij rekten en strekten op het podium en keken naar binnenkomend volk.
Voor mijn sjans-monoloog "Jij dacht: handig, die knoopjes, die heb ik zo los!" had ik een lege stoel naast een man nodig. Irma wees op haar man en zei "Pak hem."
Dus ik pakte hem waarna ik een andere man in de armen sprong, met iemand lachte om mijn broek, jaloers was op een buurvrouw en een klemzittende vrouw begroette. Het podium voelde goed.

Gisteravond begonnen we een nieuw semester met nieuwe spelers.
Bijna ons aantal verdubbeld. 
Geen hostile take-over, daarvoor zijn ze te beleefd en te bedeesd en te aftastend, ook toen ik mijn mond hield om niet altijd het hoogste woord te hebben.
We moeten weer opnieuw schudden en draaien en kijken wie we zijn in de groep.

De man die ik in de armen vloog stopt er mee, de vrouw van de man die ik besjanste ook. Het pionierswerk is voltooid.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten