IJsberg

Dit wordt een pijnlijk stukje omdat ik het daar gewoon even over moet hebben.

Vrijdag lag ik bij de huisarts op de tafel, zwaaide met mijn benen heen en weer om te laten zien dat ik geen hernia heb en verlangde hevig naar dat toverstafje waarvan ik wéét dat alle huisartsen hem hebben, dat alleen mag worden gebruikt in gevallen van uiterste nood.

Ik weet ook zeker dat er een code bij hoort, een opdracht, íets, maar dat spreekt niemand ooit uit.

Wat moet je doen om door die geheime club te worden geholpen? brieste ik inwendig vanuit mijn verkrampte positie (ze was heel jong, deze vervangster, en ze glimlachte met dat gekmakende alwetende rotglimlachje en ze zei natuurlijk niets) voor ik vijf minuten besteedde aan het afdalen van die onderzoekstafel.

Ik bries af en aan want het gaat de ene dag kak en de andere dag minder kak.

Nu dub ik over haar boodschap. Hardop zei ze: “Ik ben het eens met uw diagnose”, want ik had internet natuurlijk geraadpleegd om te onderzoeken of het wel zinvol was om voor ischias een afspraak te maken.

Cynici lezen hierin: Nou Mevrouw Moniek, dan gaat u toch ook lekker zelf samen met uw internet het behandelplan opstellen?

Maar ik meen te hebben opgemerkt dat de hanger op haar borst me toe knipoogde en haar woorden kleurden tot: Voor geweldige mensen zoals u ligt het toverstokje op vijf minuten van het laatste woord in de put der onverzadigbaren.

Dat is meer dan ik ooit te horen heb gekregen van mijn eigen huisarts die wel vaker moeite heeft om boven het alledaagse van een diagnose uit te stijgen. Ik ben nog niet klaar met dit topje van de ijsberg.