We reden terug naar Groningen, verpakten de stelen in boterhamzakjes, legden de drie bossen op de achterbank, deden nog een flauw rondje "Iedereen alles bij zich?" en reden weer richting het zuiden. Tot Tynaarlo, want daar draaiden we weer om vanwege een vergeten portemonnee met onmisbaar rijbewijs.
Waar het me nu om gaat is dat we alles zo aanvaardden in stilte. Een berustende en kalme stilte. Misschien wat gelaten, ik weet het niet. Het was de stilte van twee mensen die geleerd hebben dat hartgrondig vloeken en schreeuwen van frustratie geen enkele zin heeft en bewaard dient te worden voor momenten waarop je wereld aan diggelen valt en je vingertopje aan de andere kant van de zaag op de vloer stuitert of als mensen tegen je wil afscheid van je nemen.
Van die onherstelbare momenten.
Dat is twee keer omdraaien op de snelweg niet.
Misschien wachtten we eigenlijk wel op elkaar en was het een beetje de Spannende Stilte van het Uitstellen die over een spoorwegovergang hangt op het moment dat de trein voorbij is en de bomen omhoog zijn maar de lichten nog net twee keer moeten knipperen omdat de bel nog luidt.
Die paar seconden dat iedereen wacht. En naar elkaars fiets kijkt. En het oversteken uitstelt tot het punt dat uitstel niet meer fatsoenlijk is. Een beetje als tantraseks denk ik dan maar.
Waar het me nu om gaat is dat we alles zo aanvaardden in stilte. Een berustende en kalme stilte. Misschien wat gelaten, ik weet het niet. Het was de stilte van twee mensen die geleerd hebben dat hartgrondig vloeken en schreeuwen van frustratie geen enkele zin heeft en bewaard dient te worden voor momenten waarop je wereld aan diggelen valt en je vingertopje aan de andere kant van de zaag op de vloer stuitert of als mensen tegen je wil afscheid van je nemen.
Van die onherstelbare momenten.
Dat is twee keer omdraaien op de snelweg niet.
Misschien wachtten we eigenlijk wel op elkaar en was het een beetje de Spannende Stilte van het Uitstellen die over een spoorwegovergang hangt op het moment dat de trein voorbij is en de bomen omhoog zijn maar de lichten nog net twee keer moeten knipperen omdat de bel nog luidt.
Die paar seconden dat iedereen wacht. En naar elkaars fiets kijkt. En het oversteken uitstelt tot het punt dat uitstel niet meer fatsoenlijk is. Een beetje als tantraseks denk ik dan maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten