Kats

Ik voel me het meest een kat als ik naar een draaiende wasmachine staar, naar de hoeveelheid schuim, de manier waarop natte kleding op elkaar geperst wordt en geslagen, geslagen, geplet. Naar linksom en stilstaan en rechtsom en woest centrifugeren.

Soms volg ik met mijn ogen een kat die onze poort opklauwt en geef hem dan met mijn wil en gedachten die zetjes die hij nodig heeft om boven te komen. Dat noem ik solidariteit, daar zit volledig berusting achter sinds mijn laatste kat dood is gegaan en de tuin weer een algemeen erkende doorgangsroute werd. Recht van overpad voor katten. Ik blaas ze tegenwoordig tenminste niet meer weg.

Ik houd ook van het bolletje dat tegen het glas tikt, en de knopen en ritsen die lekker schuren. Voor mij geen bovenlader meer.