Op dag vier in winters New York nam ik de lift naar beneden samen met een enthousiaste Amerikaan.
“Nice scarf,”
zei hij. Ik keek nog naar de sjaal, zei bijna This old thing? want het was een
heel oud ding en er is zelden iemand die er iets over zegt, voor ik me realiseerde
dat dit zijn manier was om in gesprek te raken.
Toe maar dan,
dacht ik, ik heb dertien verdiepingen de tijd.
“Ze wilden
dat ik een evaluatieformulier invulde. Ha! Bij de vraag Beantwoordde het hotel
aan uw verwachtingen, heb ik gezegd: het beantwoordde niet eens aan mijn
minimale eisen!”
Ik knikte
want het lekkende toilet, de vloerbedekking op de gang die op sommige plekken vol
dikke plooien zit en op andere plekken met ducttape is dichtgeplakt, de zwarte
haren op de badkamervloer en de wel heel vaak in warmte wisselende douchestraal
kwamen direct in me op, en in onze kamer liep ik niet op blote voeten onder het
mom van Koud & Winter, wat een dikke vette leugen naar mijzelf was.
Vroeger was
dit een prima hotel, zei hij, maar nu heb ik zelfs zwarte schimmel op mijn
kamer en ik heb een nare hoest gekregen. Ha!
Hij grijnsde
nu breeduit.
Ik heb
vrienden bij de Health Departement en zodra ik ze dit vertel, real black mold,
dan sluiten ze dit hotel IMMEDIATELY! Ik ga het nu regelen en ik hoop voor jullie dat ze een beter hotel als vervanging vinden.
De lift was
op de begane grond aangekomen en hij stoof blij naar buiten.
Have a nice
day, riep ik hem achterna en hoopte dat het hem overmorgen echt zou lukken het
hotel te laten sluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten