8 mei 2013

Het zwijgen van onze vrienden


Gisteren werd ik getroffen door 2 mooie vrouwen: de Amerikaanse schrijfster Maureen Johnson en de Nederlandse journaliste Renate van der Zee.
Maureen vroeg zich op Twitter af waarom en hoe boekomslagen gebonden zijn aan het geslacht van de schrijver, en daagde haar volgers, en die van de Huffington Post, uit om de omslag aan te passen en tegelijk ook de sekse van de schrijver. Dat leverde prachtige nieuwe boeken op, maar ook veel inzichten en opmerkingen over boeken die lezers hadden laten liggen vanwege het meisjesachtige gesprankel op de voorkant. Nu ze een zogenaamd mannelijk en ineens dus impliciet inhoudelijk verantwoord beeld hadden gekregen werden de boeken als volwassener gezien.
Maureen postte ook een verhaal van Deborah Copaken Kogan, een schrijfster die werkelijk alle bagger over zich heen heeft gekregen van uitgevers en journalisten. Want dat werd en passent ook wel duidelijk: je kunt schrijven wat je wilt als vrouw, de rest van die wereld wordt gedomineerd door mannen. Hun mening wordt gezien als de enige echte en ware. En de enige belangrijke. http://www.thenation.com/article/173743/my-so-called-post-feminist-life-arts-and-letters#

Ik werd er op slag depressief van.
Maar ook een beetje vechtlustig.
Maureen liet op een mooie en subtiele manier mensen ervaren wat het verschil is in niet alleen behandeling maar ook in perceptie. Overigens schreef ze ook: binnen no time heb je een reactie van een man of vrouw dat je je beter met andere zaken bezig kunt houden (“Shut the F*** up”) en daarna volgt nog een man die uitlegt hoe het echt in elkaar zit. Standaard.
En inderdaad. Over die laatste man heb ik me nog even druk gemaakt op Mevrouw Moniek maar ik las bij Maureen dat dit zo hoort. Pas als het niet gebeurt moet je je zorgen gaan maken.
Hier staan een paar resultaten van de coverflip-wedstrijd die volgens mij geen winnaar kent: http://www.huffingtonpost.com/2013/05/07/coverflip-maureen-johnson_n_3231935.html?1367956789#slide=2421899
Over de resultaten valt te discussiëren, over wat ze aanzwengelt niet.

Renate schrijft over prostitutie en mensenhandel. Het artikel in de Volkskrant dat mij een paar weken geleden zo aangreep ging over betrokkenen die niet of nauwelijks gestraft worden. Er bestaat simpelweg geen maat voor, de rechters zijn niet goed opgeleid en wat mij het meest schokte was de opmerking: “Ach, ze hebben er toch zelf voor gekozen”?
De tendens om het niet erg te vinden wat vrouwen overkomt is huiveringwekkend. Renate haalde uit Zweden een antwoord op dit afschuwelijke beleid: straf de pooiers en doe dat goed. Want inderdaad ja, in Nederland vindt men de rol die pooiers spelen van geen enkele zorg. Gisteren las ik in de VK rubriek Nabrander dat de minster daar niet aan mee wil werken. Tafel, veeg, hup, weg.
Ik viel van mijn stoel toen ik dat las.
Ligt het aan de mannenmaatschappij waar wij in leven? Moeten we ons erbij neerleggen dat het hier slechts om vrouwen gaat en ja, hallo! dat is niet het belangrijkste volk op aarde hoor?

Ik mailde wat heen en weer met Renate en werd nieuwsgierig naar haar open profiel. Ik vond haar op Facebook waar iemand een TEDx filmpje had geplaatst dat ik onmiddellijk ben gaan kijken. En ik raakte 19 minuten lang geboeid door een man die het, gelet op zijn ademhaling, blijkbaar spannend vond om zijn verhaal te doen.
Maar wat voor verhaal! (http://youtu.be/KTvSfeCRxe8)
Jackson Katz vroeg zich af waarom “John beat Mary” al heel snel verandert in “Mary was beaten”. Waarom vragen wij ons af waarom Mary zich laat slaan terwijl we ons beter af kunnen vragen waarom John slaat? Maar John maakt gek genoeg dan al geen deel meer uit van het gesprek. Serieus.
Mary moet er ‘iets aan gaan doen’, John niet.
Het is wel helder wat we erger vinden.
Jackson gaf ook een antwoord: mannen moet leiderschapstraining krijgen. Mannen moeten elkaar er op durven aan te spreken. Niet alleen als ze zien hoe een man een vrouw of kind verkracht (...), maar ook als een man een seksistische opmerking maakt. Daar begint het, met dat te tolereren.
Dan maar een zeikerd zijn.

En alsof ik nog niet genoeg toeval had meegemaakt voor één dag las ik gisteravond dat in de VS een buurman 3 gekidnapte vrouwen had bevrijd. Een van de vrouwen was er eindelijk in geslaagd een opening in de deur te maken en schreeuwde de longen uit haar lijf. De eerste gedachte van de buurman was: “domestic violence”, wat voor de meeste mensen een reden is om zich om te draaien. Vreemd genoeg verwachtte ik dat ook en dacht “hè, jammer!” alsof het logisch is dat mensen zich buiten huiselijke twisten houden.
Maar nee, deze man deed wat de spreker van TEDx andere mannen had voorgehouden: hij stapte er op af en bevrijdde de vrouwen die 10 jaar opgesloten hadden gezeten.

Gisteren was een bijzondere, rare en ook emotionele dag voor mij. Zoals ik Renate mailde: ik denk er over na wat ik zou kunnen doen. Maar nu nog even niet, ik vind dit te heftig.
De overeenkomst tussen beide mooie vrouwen is dat ze niet zwijgen over de absurde manier waarop vrouwen behandeld worden. Het ergste vind ik dat vrouwen ook elkaar zo behandelen maar dat is iets voor later.
Ik ben slecht in onthouden van citaten maar deze van Martin Luther King vergeet ik niet en vat het verhaal denk ik wel samen:
“In the end we will remember not the words of our enemies, but the silence of our friends.”



4 opmerkingen: