Toen kwam ze Ann Patchett tegen. De schrijfsters raakten met elkaar aan de praat en Ann vertelde Elizabeth over het boek waar ze mee bezig was. Dat bleek het verhaal te zijn waar Elizabeth nooit aan toegekomen was.
De hoofdpersoon was dezelfde vrijgezelle vrouw van middelbare leeftijd die voor diezelfde baas naar het zelfde Zuid-Amerikaanse land moest om iets te regelen en toen met dezelfde tegenslagen te maken kreeg.
Het kan de geest van de tijd zijn geweest.
Maar daar is natuurlijk niks aan.
Dus vertelt Gilbert het bij gelegenheid zoals ze het verhaal van Tom Waits vertelt. Als er een lied 'voorbij' komt moet hij het snel opschrijven, anders reist het verder naar iemand die er wel naar luistert.
Er lijkt een grote pot met ideeën te zijn, zegt ze, waar iedereen uit kan pakken wat geschikt lijkt, waarvan je zegt: daar kan ik wel wat mee, dat past bij mij.
Ik vind het een leuk idee, dat zoiets zou bestaan. Ik vind het ook leuk dat er niet-bedachte rode draden zijn in iemands leven. Waarom niet? Dat je tegen jezelf kunt zeggen: en nu is het tijd voor huppeldepup, wat je vervolgens je eigen kosmos ingooit, wel ziet wat ervan komt, en dat je het je heel goed herinnert als huppeldepup daarna ook werkelijkheid wordt.
Iemand zei laatst tegen me "Tuurlijk, mensen kunnen zichzelf van alles wijsmaken" en ik was een beetje teleurgesteld dat zij, die zo van literatuur houdt, niet met dat idee mee kon gaan.
Het is niet zo moeilijk om cynisch te zijn en te zeggen dat alleen simpele zielen geloven in een vleugje magie in het leven. Ik doe dat erg graag, en ik baal ervan dat er tijden zijn dat ik het vergeet.
Maar dan lees ik twee boeken door elkaar, van twee geweldige schrijfsters, en als ik het tweede met een diepe zucht heb dicht geslagen herinner ik me het verhaal dat de een ooit het boek van de ander heeft afgeschreven en hou ik weer heel veel van die toevalligheid.
Voor de lol hier een link naar het Tom Waits verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten