31 oktober 2019

Zware geuren

In de wachtkamer bij de oogarts zit een oudere man op stoel 2 van 4. Ik ga naast hem zitten, op de eerste stoel, zodat ik de deur van mijn arts in de gaten kan houden. Het zit mijn buurman niets lekker, dat voel ik best.
Terwijl ik mijn boek pak, en mijn jas en sjaal en tas goed op mijn schoot leg en tussen mijn benen plaats, zucht hij diep, kijkt me van opzij aan, buigt naar voren, naar achteren, draait, mompelt wat en als ik me eindelijk heb geïnstalleerd staat hij op en gaat op stoel 4 zitten.

Wat krijgen we nou?
En als ik dat echt wil weten, hoe vraag ik dat dan?
Onze hoofden gaan als poppetjes in een weerhuisje: als ik naar hem kijk, kijkt hij vooruit, en andersom. Dan hou ik mijn blik op hem gericht en wacht tot hij mij aankijkt.
'Zat ik te dichtbij?' vraag ik.
'Ja,' zegt hij vlot.
Oké, dat kan natuurlijk, kwestie van in iemands ruimte zitten.
'U geeft een bepaalde geur af.'
'Mijn shampoo?' vraag ik snel, ik bedoel: de wachtkamer zit vol publiek en ik wil toch niet dat al die mensen denken dat ik stink. Ik hoop tenminste dat ik niet stink, maar dat zou maar zo kunnen want ik heb net dertig minuten in hoog tempo van huis naar ziekenhuis gewandeld met zware spullen in mijn rugtas. Het zou me in ieder geval niet verbazen als ik inderdaad keihard stink naar zweet. O fuck ik stink natuurlijk niet alleen naar oksel- en rugzweet, maar waarschijnlijk houden deze schoenen ook de geur van mijn sokken niet tegen. Heb ik weer.
'Dat kan,' zegt de man, 'mijn hersenen kunnen die geur niet meer aan, want ik heb te veel oplosmiddelen gesnoven.'
Ons publiek kijkt hem kritisch aan en ik krijg een rode kleur van opluchting.
'Schildersziekte.'
'Wat vervelend.'
'Tja, wat doe je er aan?'
Ver weg gaan zitten, blijkbaar.

We kijken weer voor ons uit, met twee lege stoelen tussen ons in. Een struise oudere dame en haar begeleidster komen het toneel op en rennen bijna naar de lege plaatsen. Ik ruik de zeephanden op stoel 2 en ben blij voor de man dat die wapperen buiten zijn reukveld. De struise dame is ongeduldig omdat ze al meer dan vijf minuten wacht. Ze zegt haar tekst in keurig ABN.
Ons publiek glimlacht wat voor zich uit, dit toneelstukje is tenminste vertrouwd.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten