Ik loop nu al 6 weken hard volgens het schema van Gerard
Nijboer zodat ik op 14 oktober klaar ben voor de 4 mijl.
En gisteren, voor de allereerste keer in die 6 weken
voelde het lopen eindelijk anders dan anders!
Het gemak waarmee ik liep was ongekend. Ik concentreerde me nergens op, het ging als vanzelf: de cadans
en mijn ademhaling die 1 op 2 gelijk liep met mijn passen.
Ik begon er natuurlijk wel even aan om “hoe lang moet ik nog
en 5 minuten inlopen plus 6 minuten hard plus 2 langzaam plus 6 minuten dan ben
ik dus over 4 minuten bij het kerkhof, of moet ik Begraafplaats zeggen? Klinkt
mooier, is ook prachtig. Herfst is prachtig. Rode blaadjes, nat wegdek, herfst is romantisch, altijd” en dwaalde
dus volledig af.
Ik wist niet dat het zo fijn kon zijn!
Ik vloog en ik wilde altijd wel rennen. Wat een
verrukkelijk spul, die endorfine!
Dat ik mijn hoofd niet kon houden bij berekeningen maken en route
vastleggen en het in mijn hoofd in kaart brengen van het schema, oftewel: dat ik
mijn controle gefreak zomaar losliet, maakte me blij.
Ik probeerde me dit in te prenten, het moment vast te
houden. Want deze overgave wil ik altijd wel voelen als ik loop!
Toen ik vlak voor het kerkhof van het loopgrind de weg
opstapte om een hondenuitlaatster het pad te gunnen tussen container en berm,
merkte ik dat er weer iets was veranderd. Het was op 17 minuten precies dat
mijn lichaam aangaf niet meer te willen.
Er hingen geen romantisch-rode bladeren meer voor het
kerkhof, altijd al een mijlpaal op mijn weg, ik zag alleen nog maar plassen en
grassen in het grind en grind en grind. Mijn benen werden zwaarder dan ik ooit
had gevoeld, mijn longen kreeg ik niet meer vol, mijn lichaam voelde niet meer van mij en ik raakte in paniek.
Ik realiseerde mij dat ik het helemaal niet ga redden,
die 4 mijl!
Het gaat mij niet lukken en dat moet ik nu maar eens onder ogen
zien.
Het was eigenlijk heel helder.
Ik was veel te
optimistisch geweest, had met de trainingen veel te veel gegeven.
Ik liep langs het kerkhof geen 6 maar slechts 5 ½ minuut, ik week
af van het schema.
Ongelooflijk! Hoe was het mogelijk dat ik niet eens een paar
keer 6 hard - 2 zacht kon lopen waar ik vorige week nog 25 minuten achter
elkaar liep?
Zo snel als de man met de hamer net had toegeslagen zo
zoetjes sloop een nieuwe gedachte binnen: zou dit ook zo bagger zijn gegaan als
ik die avond ervoor niet 2 cafés plus een restaurant had bezocht? En daarna nog
1 café want Willem was jarig en we kwamen er met een heel klein omweggetje toch
langs?
Ik vind leren hardlopen vooral heel confronterend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten