Potlood

Hardlopend door Helpman kwam ik gisterochtend langs de bushalte waar ik 20 jaar geleden eens in de stromende regen op de bus naar het centrum wachtte. 

Het was toen ook zomer, ook koud en nat en het zag ernaar uit dat de bus nog wel even op zich liet wachten.
Ik kroop knus in een abri-hoekje met mijn boekje “Wat willen vrouwen eigenlijk?” waar ik volledig in opging. Ik wilde dat ik het lef had om in dit onderzoek te strepen en te schrijven en uitroeptekens te plaatsen.
We spreken 1992 en ik was een brave.

Er stopte een auto op de busstrook. Een onbekende man opende het raam en bood me een lift aan naar de stad.

Ik bedankte vriendelijk en nogmaals “nee, echt niet”, en daarna stukken minder vriendelijk, voor ik een potlood uit mijn tas pakte, mijn boek op mijn knie legde en in alle rust op pagina 77 in de kantlijn schreef: “...in ieder geval niet opgepikt worden bij de bushalte”.

Toen ik op keek was de auto weg.

Ik streepte ook die ene overbodige e op pagina 76 door.